Berichten

Geplaatst op

Balans

Een kleine 2 maand, zolang wonen we nu in ons nieuwe huis en onze nieuwe stad. Op aanvraag: een kleine balans!  

Vaststelling 1: we voelden ons hier al heel snel thuis. Lina en Maja wandelden hun nieuwe land, nieuwe huis en nieuwe school binnen alsof het niks was. Vooral naar de schoolswitch met bijhorende nieuwe vriendjes en vriendinnetjes waren we nieuwsgierig. Maar kijk, het gaat wonderwel goed. Het leek of Lina al sinds dag 1 al helemaal aangepast was. Maja had zoals verwacht iets meer tijd nodig, maar zij vertelt nu honderduit over de klas, de nieuwe vrienden (dag 1: “ik heb al 9 nieuwe vrienden maar ik ken hun naam niet”), de juffen, … haar nieuwe school is haar nieuwe wereld.

Lina maakt daarentegen een beetje de omgekeerde beweging – de vlotte start is gaandeweg een beetje veranderd in wat gemor hier en daar, over nog niet zoveel vriendjes als in België (euhm…), minder leuk in de klas want de juf legt alles 3 keer uit (‘en dan zijn er kinderen die nóg niet weten wat ze moeten doen mama!’ 😮 ) ,…  nog wat werk aan de winkel daar, maar het gaat de goeie richting uit.   

Vaststelling 2: de aanpassing naar het Zweeds is volledig probleemloos verlopen. Maja spreekt zelfs al met de lokale tongval. Gisteren zei 1 van de kinderen  ‘tijdens frita mocht ik een lycka opendoen op de julkalender en daar stond op dat we pepparkakor gingen bakken’ en besefte ik dat ik mijn best zal moeten doen om hun Nederlands te blijven onderhouden. Gelukkig ben ik een taalnazi 🙂 . Betrap me hier echter gerust op fouten want ik merk zelf dat ik al minder vlot mijn woorden vind in het Nederlands, kan dat al?!    

Vaststelling 3: de Zweden laten hun geld graag rollen. Ik vond dat altijd overdreven, en ik ben er nog altijd geen fan van, maar we merken dat je hier meer spullen nodig hebt dan in België. De koudere (en ok, tot nu toe vooral ook nattere) winter verplicht ons om allerlei sneeuwgerief aan te schaffen – met stip op 1: een coole slee! – ,  en kinderen die op school in alle weersomstandigheden buiten zijn hebben degelijke en verschillende sets buitenkleding nodig.

Ik heb trouwens voor mezelf een gigantisch koopje gedaan: de volledige som van 9€ betaald voor een paar tweedehands-maar-zo-goed-als-nieuw schaatsen. Dit is mijn plan, dit is voorlopig nog de realiteit. Neen, niet waar, ik kan dat eigenlijk nog redelijk goed (ik ken enkele mensen die bij deze uitspraak met hun ogen rollen 😊 )  

Vaststelling 4: alles is dichtbij, en alles is makkelijk. We wonen in een klein stadje van niks, met een centrum waar nu eens echt niks te beleven valt, maar alles is er en alles is dichtbij. Winkels, bibliotheek, enkele restaurants, zwembad, cultureel centrum , sporthallen, schaatsbaan, mountainbikeparcours,…. alles op wandel-en fietsafstand. En oh ja, minstens 8 kappers (?). Slechts 1 cafeetje maar wel 8 kappers. Zweden zijn rare mensen 😊 (maar àls ze dan eens iets gaan drinken zijn ze wél netjes gekapt, dat wel!)

Alles is vlot geregeld, en alles werkt. Parken zijn proper en goed onderhouden, net als de wegen, de fietspaden, …  Op dit moment staat er een minischaatspiste op het plein, en daar staat een hele bak met schaatsen in allerlei maten naast die kinderen gewoon kunnen gebruiken. Niemand houdt dat in het oog, en dat lijkt goed te werken. Zoals het moet, eigenlijk.

Vaststelling 5: alles is ver weg. Familie en vrienden zijn ver weg, en dan bedoel ik de niet-Zweedse kant. Dat voelen we wel, en dat is ook waarom we niet eerder verhuisd zijn. Maar eerlijk? Tot nu toe gaat het ons goed af. De moeilijkste in dit verhaal ben ikzelf, wegens meest behoefte aan en minste gelegenheid tot sociaal contact. Het feit dat ik Zweeds spreek helpt heel erg, en ik ben blij dat ik al twee ploegen heb gevonden waar ik met heel veel plezier kan voetballen en floorballen. De rest komt wel, geen haast.

Dus! We zijn nog steeds blij met onze keuze. In tegenstelling tot wat sommigen van jullie ons zeiden, vinden we dit zelf géén moedige of dappere zet, maar gewoon iets dat we doen omdat we daar zin in hadden en behoefte hadden aan iets nieuws en iets anders. We kunnen het voorlopig alleen maar aanraden 😊

Geplaatst op

Santa Lucia

Speciaal voor mijn petekindjes Lucia en Loes(ia), en voor het petekindje van Daniel, ook Lucia (maar dan de Italiaanse – pardon Siciliaanse – versie) :

Santa Lucia brengt licht in de allerdonkerste dagen (en dat is blijkbaar altijd op 13/12), waarvoor dank 🙂 .

Ik zag voor het eerst een Luciakoor in actie in de domkerk in Lund tijdens mijn Erasmusjaar, en hoewel ik niet speciaal van zang of koor hou, was dat echt prachtig. Het zou mij niet verbazen als mijn mede-KUL-student – die ik niet bij naam zal noemen – toen een traan heeft moeten wegpinken (maar dat zegt niet veel).

Enfin, terug naar de essentie:

Bij Santa Lucia horen versgebakken ‘lussekatter’, een gebak met saffraan dat verdacht veel lijkt op de S van Sinterklaas als je het mij vraagt.

Glad Lucia allihopa!

Geplaatst op

Mirakel

(Geschreven 3 weken na de verhuis)

Een wonder is geschied, en dan nog wel geruisloos.

Ik heb zonder al te veel moeite op 3 weken tijd in Zweden mijn hele slaap-en leefritme een dik uur verlegd. Ik, die in België met geen stokken in en ’s morgens nog veel moeilijker uit bed te jagen was! Zelfs in het weekend word ik nu wakker om 7.30u, zotjes. Misschien nog wat vroeg om van een mirakel te spreken, maar serieus, ik verbaas mezelf. 

Ik vermoed dat de duisternis er voor iets tussen zit,  want het voelt alsof de avond hier deze tijd van het jaar al begint om 16u. En natuurlijk ‘helpt’ het ook dat ik ’s avonds nog geen activiteiten heb – geen sport, geen cafébezoekjes, geen restaurant (geen vrienden ( 🙁 😉 ).

Maar vraag het mij binnen enkele maanden gerust nog eens, als we de kinderen hebben gedrild om zelf op te staan en alleen naar school te fietsen (ik leef op hoop).

(Update vandaag)

Lap. Te vroeg victorie gekraaid. Mijn oude ritme begint zich al weer een beetje te manifesteren. Opstaan gaat al veel minder vlot (en dacht ik nu écht dat ik 7.30u in het weekend ging kunnen volhouden?! Naïef schaap). Ik moet mezelf trouwens dwingen om niet in winterslaapmodus te gaan (oooh heerlijk!!). De voorbije weken waren grijs, nat, en heb ik al gezegd dat het grijs was? Weinig uitnodigend. Bij elk streepje zon sprong ik de deur uit om daglicht te tanken. Gelukkig hadden we ook enkele zonovergoten, koude dagen met sneeuw, en was het zalig wandelen in het bos. Het voordeel van (nog) niet te werken: ik kan midden op de dag naar buiten. Dat is nodig, want rond 15.30u is het donker nu, bizar!  

Voorlopig blijf ik dus relatief actief, ook al doen zetel + dekentje + Netflix heel hard hun best om me te verleiden 😊 .

Trouwens, nog een oude bekende heeft zijn opwachting gemaakt, ttz: ik speel terug voetbal, tof tof! Tussen allemaal blonde reuzen, of toch een heel deel.  Én ik ga ‘testen’ bij een floorballploeg in de buurt, al moet ik dat misschien eerst eens met Daniel overleggen 😉

(Terwijl ik dit zat te typen is het beginnen sneeuwen en ineens, uit het niets, ligt er een mooie laag, leuk voor morgen! 😎 )

bij de minste sneeuw worden de slee en helmen uitgehaald op school
What goes down must come up, of zoiets
Nichtjes
Ja ik ben al verloren gelopen, uiteraard. Niét in het grote bos, wél in het park van 3 zakdoeken groot vlakbij huis. Richtinggevoel 0.

Geplaatst op

Maja, min Maja

foto credit: http://www.jasminevanhevel.com/
Bedankt voor de mooie foto Jasmine, één van mijn favorieten!

Eigenlijk is het Mio, min Mio maar ik beroep me op dichterlijke vrijheid om dat eventjes aan te passen.

(Wie hier enkel meeleest om meer te weten te komen over Zweden stopt hier beter.)

Ineens is Maja 6. 6! Het is een torenhoog cliché dat helemaal klopt: de tijd vliegt. En tegelijkertijd ook niet…want ik herinner me die ellenlange onderbroken en vele slapeloze nachten waar geen einde aan kwam, de tergend lange dagen waarbij ik wanhopig probeerde om dat vatje buskruit te ontmijnen en te begrijpen wat er mis was, … ja, we hebben onze peren gezien met onze kleine rat. Die eerste jaren waren op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Het waren –  net als Maja zelf – jaren met heel veel hoogtes en ook heel wat laagtes. We waren héél moe, en we zaten vaker dan ons lief was met onze handen in ons haar (dat tijdens die jaren trouwens opvallend veel grijzer is geworden 😮 ).

Maar  – gelukkig is er een hele grote maar in dit verhaal die de voorgaande paragraaf met het grootste gemak van tafel veegt – wàt een schitterend kind is onze Maja.

Zó grappig en energiek, en schattig, en lief, en enthousiast, en pienter. Ontzettend inventief en helemaal gek, op de beste manier, en wij zijn allemaal helemaal gek op haar. Barstend van het zelfvertrouwen, en altijd helemaal zichzelf. Hoe zalig is dat?!

We maken nog veel te vaak de fout om onze 2 kinderen te vergelijken (het is bijna onmogelijk om dat niet te doen!) maar dat gaat niet want zoals Maja is er werkelijk maar één.

Gelukkige verjaardag Majamuis!

Geplaatst op

Uniek

Andersson. De achternaam van Daniel en de kinderen. En nog enkele andere Zweden. Wij kochten een huis van ene Daniel Andersson. Zijn vrouw, Elisabet Andersson, heeft dezelfde naam als mijn schoonmoeder. Ja, ik vind dat hilarisch en absurd tegelijk.

Nog iets waar ik heel hard mee moet lachen – als enige in de familie: de vroegere eigenaar van ons huis, Daniel Andersson, laat zijn post doorsturen naar zijn nieuwe adres. Rara wat gebeurt er met alle post voor ‘mijn’ Daniel Andersson nu…. 😊 😊 😊

Hmmmm. Fias staat niét in de lijst met meest voorkomende achternamen, ook niet op plaats 11 (zelfs niet op plaats 111111 denk ik, maar zover ging de lijst niet).

Geplaatst op

School

Help. De school van Lina en Maja begint om 8u. 8u! Gelukkig krijgen ze warm eten en moeten we niet in alle vroegte boterhammen staan smeren. De school is al gedaan om kwart over 1, en dan begint ‘fritids’, de naschoolse opvang. Beetje anders dan in België toch wel, want de opvang maakt precies veel meer deel uit van de schooldag en er zijn heel wat activiteiten en ook heel wat personeel. Ik slaag er maar niet in om al die gezichten en namen te onthouden, terwijl iedereen na dag één al heel goed wist wie wij waren 😳 .

Niet onbelangrijk voor onze kinderen – tijdens de opvang zijn er 2 mellanmål-momenten, ‘tussenmaaltijden’ die bestaan uit een volwaardige broodmaaltijd of yoghurt met muesli, en soms pannenkoeken of smoothie… en altijd ook fruit.

Lotorps skola, mellangården – oerklassiek Zweeds schooltje

Er doen nogal wat verhalen de ronde over scholen in Zweden, maar ik kan er eerlijk gezegd nog niet over oordelen. Het nieuwe schooltje lijkt op het eerste zicht heel leuk, met veel ruimte binnen en buiten (aparte knutselklassen! Een speelbos! Een buitenklas!) en een relaxte sfeer. Het is een klassieke school, dwz met een leerkracht die vooraan in de klas een uitleg geeft aan alle kinderen samen, en da’s anders dan wat onze kinderen gewend zijn – daarover later ongetwijfeld meer.

 Ik heb de indruk dat er weinig contact is tussen de ouders onderling, en ook met de leerkrachten hebben we nog niet veel contact gehad. Op dat vlak waren we in ’t Schooltje in België wel wat verwend, denk ik.

Nog wat afwachten dus voor ik kan beslissen wat ik er van vind. De kinderen lijken zich goed aan te passen en dat is op dit moment het belangrijkste. En – ook wel tof – over huiswerk hebben we nog niks gehoord 😎

Dag 1 van het nieuwe leven. Ja, Lina heeft een muts én oorwarmers aan. Ja het was koud, maar néé, niet ZO koud.

O ja, de weg naar school… een kleine 5km over een fietspad dat heel de tijd gescheiden is van de straat. We moeten 3 keer oversteken. Onderweg rijden we langs een meer, en een beetje verder langs een brugje over de rivier. De eerste dag zagen we daar een blauwe reiger. Zo mooi, zélfs op dat onchristelijk vroege uur (daar ga ik nog een tijdje over zagen, dat snappen jullie wel)

Natuurlijk hebben we de foto’s getrokken op een zonnige dag, ah ja.
Geplaatst op

When in Sweden…

… ga dan naar de Ikea en koop die ineens leeg. En besef dan een beetje te laat dat het toch wel grote dozen zijn (platte verpakkingen, yeah right!).

Onze bus to  the rescue! Beetje Tetris spelen en alles zat er in. Ok, dat klinkt heel eenvoudig en dat was het niet.  Terugrijden terwijl Daniel met zijn knieën tegen zijn kin zat, maar wel heel voldaan want die ingenieursstudie heeft toch iets opgebracht .  

  • Lege Ikea, volle bus
  • Lege Ikea, volle bus
Geplaatst op

Spiegeltje spiegeltje…

Wat! Was! Dat! Dat ik nog eens zou smachten naar een spiegel, wie had dat gedacht? In dit geval heb ik het dan wel over de achteruitkijkspiegel van onze volkswagen camper uit 1994 (ik wil hem wel een oldtimer noemen maar…. wat ben ik dan?).

Die spiegel was op 1 van onze laatste dagen in België aangereden en al gebarsten,  en is na pakweg 200 km letterlijk gaan vliegen op de Autobahn. En geloof mij vrij als ik zeg dat de resterende kilometers een uitdaging waren.  Onze bus was vakkundig volgepropt en door de binnenachteruitkijkspiegel zag ik … een wasmand. Ik heb regelmatig een schietgebedje gedaan, en heb die korte opritten vervloekt, en ik wil niet weten hoeveel Scheisses er naar mij geroepen zijn bij rare manoeuvres.  

En dan eindelijk toekomen aan de ferry en daar vriendelijk (nu ja…) verzocht worden om achteruit tot helemaal achterin de laadruimte te rijden. Bleek uitslaan. Zweten. En dan gewoon gaan. Wir schaffen das!

Voorts ging de reis erg vlot 😊 en oh ja, kijk naar onze mooie nieuwe spiegel!

Geplaatst op

Halloj! Välkommen!

Op deze blog laat ik af en toe iets achter dat een inkijkje geeft in ons leven in Zweden.  Geheel op mijn ritme en in mijn stijl. Niks literairs, niks hoogstaands – want daarvoor zijn we niet naar hier gekomen 😊