Beetje vertraging

Een beetje belachelijk om dit te schrijven in mei – het is ineens MEI en ik heb nog zoveel te vertellen over onze zalige winter hier! Ondertussen ben ik de exacte cijfers uiteraard al vergeten, maar wij hadden in januari en februari dus zo’n 7 weken – aaneensluitend! – sneeuw. Fantastisch gewoon! Best uitzonderlijk voor deze regio ook, mijn collega die bezeten is door lange langlauftochten beweerde dat een dergelijke winter hier maar eens in de 10 jaar voorkomt. Bon, hoe het ook zij – we hebben alle winterkansen gegrepen! Alle meren (en het zijn er wel wat) waren bevroren. Heerlijk wandelen is dat, ook al blijft dat toch steeds een klein beetje spannend als er een goeie laag sneeuw over het ijs ligt en je het ijs – of dat waarvan je hoopt dat het een dikke laag ijs is 🙂 – niet kan zien. Super ook om te schaatsen op natuurijs , en om een glijbaan te maken ergens op een meer. En dan al dat sleeën… ik word dat dus niet beu. Iets minder dapper (of iets wijzer) dan vroeger wel, dat moet ik er bij vertellen.

Een opblaasbare band, de prul die we ooit hebben gekocht in een brollenwinkeltje in Anduze, niet kapot te krijgen 🙂
Zonder slee gaat dat even goed.

Misschien wel het leukste aan die sneeuw was dat alles zo ongelofelijk mooi wordt onder een dikke witte laag… stil ook , op een vreemde manier. Magisch! Neerslag onder de vorm van sneeuw is zó veel aangenamer dan diezelfde hoeveelheid regen.

Ik had er geen al te hoge verwachtingen van, maar onze 2 shortski’s in maart en april waren heel plezant. Binnen een straal van 4 à 5 u rijden liggen er best wat skigebieden (gebiedjes). In niks te vergelijken met wat wij als Alpenskiërs ge­wend zijn – veel lagere ‘bergen’ (heuvels) en dus veel kleinere gebieden en kortere pistes, maar toch O ZO zalig om weer op de latten te staan! Maja en Lina zijn er nu allebei redelijk goed mee weg, en samen skiën wordt nu ook voor mij tof. Daniel gaat zijn tenen mogen uitkuisen om ons nog te kunnen volgen 🙂

Nu ik hier zo zit en naar buiten kijk, waar alles volop in bloei staat en onze tuin ineens een beetje ontploft lijkt ondanks het wisselvallige weer de voorbije maand, voelt die heerlijke winter ineens wel héél ver weg, en dat is ook helemaal OK. Echte seizoenen, een mooi cadeau!

Wit, witter, witst

Be careful what you wish for… eind november vroeg ik om kou, sneeuw en ijs, en jawel!

December was te warm, en het zag er lang naar uit dat de kerst erg zou lijken op een typisch Belgische kerst – 12gr, grijs en druilerig – maar op 24 december (wat een timing!) was daar ineens de eerste echte kou. Een witte kerst kregen we niet, maar toch iets wat er een klein beetje op leek!

Begin januari begon het er beter en beter uit te zien, al schoof de voorspelling die sneeuw beloofde telkens een dag op. Maar als op bestelling lag er nét toen wij een weekendje gepland hadden naar een hotel in de buurt (zwembad! sauna! lekker eten!) een mooi sneeuwtapijtje.

Wisten wij veel dat het daarna alleen maar beter zou worden!

Op school is zo’n weer ook een godsgeschenk: de turnles werd twee weken lang vervangen door sleeën, de boeken werden aan de kant geschoven voor spontane winterwandelingen, en op de koudste dag (-12 overdag) deed Maja allerlei proefjes met kokend water en gekleurd ijs.

De voorbije dagen kroop de temperatuur weer boven nul en is er best wat regen gevallen, en dus is de meeste sneeuw weggesmolten. En dan viel me ineens iets op – wij hebben eigenlijk nauwelijks regen gehad tot nu toe. De komende dagen wordt het weer kouder en zou er weer sneeuw vallen – duimen! Ik wil namelijk veel meer van dit:

de iets geavanceerdere berg in het park