Zei iemand Zweedse zomer?

wel ja, en wat voor eentje! We begonnen met een WARM weekendje weg ergens in mei….

…gingen verder met heerlijke dagen en avonden in juni…

… en doen gewoon in dezelfde toon verder (huh dat klinkt als raar Nederlands…? 🤷‍♀️)

We hebben ons enkele nieuwe spullen aangeschaft. Binnenkort hebben we een grotere camper nodig 😉

Geniet van de zomer! 🚣‍♀️💦🩱🏊‍♂️😎

PS ik lees altijd met veel plezier jullie reacties maar mijn miserable reactie-plugin op de blog laat me niet toe om op een makkelijke manier te reageren. Mijn persoonlijke helpdesk hier in huis laat me zowat elke dag weten dat het vakantie is dus ik ploeter nog even zo verder 😉

Beetje vertraging

Een beetje belachelijk om dit te schrijven in mei – het is ineens MEI en ik heb nog zoveel te vertellen over onze zalige winter hier! Ondertussen ben ik de exacte cijfers uiteraard al vergeten, maar wij hadden in januari en februari dus zo’n 7 weken – aaneensluitend! – sneeuw. Fantastisch gewoon! Best uitzonderlijk voor deze regio ook, mijn collega die bezeten is door lange langlauftochten beweerde dat een dergelijke winter hier maar eens in de 10 jaar voorkomt. Bon, hoe het ook zij – we hebben alle winterkansen gegrepen! Alle meren (en het zijn er wel wat) waren bevroren. Heerlijk wandelen is dat, ook al blijft dat toch steeds een klein beetje spannend als er een goeie laag sneeuw over het ijs ligt en je het ijs – of dat waarvan je hoopt dat het een dikke laag ijs is 🙂 – niet kan zien. Super ook om te schaatsen op natuurijs , en om een glijbaan te maken ergens op een meer. En dan al dat sleeën… ik word dat dus niet beu. Iets minder dapper (of iets wijzer) dan vroeger wel, dat moet ik er bij vertellen.

Een opblaasbare band, de prul die we ooit hebben gekocht in een brollenwinkeltje in Anduze, niet kapot te krijgen 🙂
Zonder slee gaat dat even goed.

Misschien wel het leukste aan die sneeuw was dat alles zo ongelofelijk mooi wordt onder een dikke witte laag… stil ook , op een vreemde manier. Magisch! Neerslag onder de vorm van sneeuw is zó veel aangenamer dan diezelfde hoeveelheid regen.

Ik had er geen al te hoge verwachtingen van, maar onze 2 shortski’s in maart en april waren heel plezant. Binnen een straal van 4 à 5 u rijden liggen er best wat skigebieden (gebiedjes). In niks te vergelijken met wat wij als Alpenskiërs ge­wend zijn – veel lagere ‘bergen’ (heuvels) en dus veel kleinere gebieden en kortere pistes, maar toch O ZO zalig om weer op de latten te staan! Maja en Lina zijn er nu allebei redelijk goed mee weg, en samen skiën wordt nu ook voor mij tof. Daniel gaat zijn tenen mogen uitkuisen om ons nog te kunnen volgen 🙂

Nu ik hier zo zit en naar buiten kijk, waar alles volop in bloei staat en onze tuin ineens een beetje ontploft lijkt ondanks het wisselvallige weer de voorbije maand, voelt die heerlijke winter ineens wel héél ver weg, en dat is ook helemaal OK. Echte seizoenen, een mooi cadeau!

Wit, witter, witst

Be careful what you wish for… eind november vroeg ik om kou, sneeuw en ijs, en jawel!

December was te warm, en het zag er lang naar uit dat de kerst erg zou lijken op een typisch Belgische kerst – 12gr, grijs en druilerig – maar op 24 december (wat een timing!) was daar ineens de eerste echte kou. Een witte kerst kregen we niet, maar toch iets wat er een klein beetje op leek!

Begin januari begon het er beter en beter uit te zien, al schoof de voorspelling die sneeuw beloofde telkens een dag op. Maar als op bestelling lag er nét toen wij een weekendje gepland hadden naar een hotel in de buurt (zwembad! sauna! lekker eten!) een mooi sneeuwtapijtje.

Wisten wij veel dat het daarna alleen maar beter zou worden!

Op school is zo’n weer ook een godsgeschenk: de turnles werd twee weken lang vervangen door sleeën, de boeken werden aan de kant geschoven voor spontane winterwandelingen, en op de koudste dag (-12 overdag) deed Maja allerlei proefjes met kokend water en gekleurd ijs.

De voorbije dagen kroop de temperatuur weer boven nul en is er best wat regen gevallen, en dus is de meeste sneeuw weggesmolten. En dan viel me ineens iets op – wij hebben eigenlijk nauwelijks regen gehad tot nu toe. De komende dagen wordt het weer kouder en zou er weer sneeuw vallen – duimen! Ik wil namelijk veel meer van dit:

de iets geavanceerdere berg in het park

Over thermossen en vuurtjes stoken

Hier zit ik dan, met mijn verzameling thermossen, eentje voor elk, voor de kinderen zelfs een hip exemplaar op kindermaat. Ideaal om op koude dagen mee te nemen als we op stap gaan, en als we dan met kaken rood van de kou een vuurtje stoken, kunnen we zowel onze buiten- als onze binnenkant verwarmen.  Idyllisch! Alleen – die koude dagen laten op zich wachten. Mijn kaken waren vaak rood, maar telkens omdat ik mij veel te warm had ingeduffeld. De herfst was overwegend zonnig en heel mild, en ongelofelijk kleurrijk. De enige keer dat ik dan toch eens soep had gemaakt om buiten tijdens een uitstap op te eten, zaten we in onze T-shirts in de zon te doen alsof het heel lekker was, maar eigenlijk wilden we allemaal liever een koude cola. 

Sinds enkele weken zijn alle bladeren gevallen, laat de zon het vaker afweten, en valt er buiten ineens niet meer zoveel moois te rapen. Dus wil ik kou, en zon, en ijs, en sneeuw, en liefst zoveel mogelijk en liefst NU! Ik zal dan met plezier elke keer die 4 thermossen uitwassen, echt waar.  En misschien tóch koffie leren drinken (als het 3 opeenvolgende dagen -15gr is, beloofd).

November  – dat wil ook zeggen dat wij hier ondertussen een dik jaar wonen. Een jaar zonder 1 dag spijt, meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken eigenlijk 😊

Na een jaar kan ik ook beter inschatten hoe de school hier werkt. Scandinavische scholen, daar wordt duchtig over gesproken en geschreven in de buitenlandse pers, en dan worden ze vooral afgedaan als hét model waarnaar andere landen zouden moeten streven, maar klopt dat wel? Ik kan uiteraard enkel en alleen berichten over dat ene schooltje in dit minuscule deeltje van Scandinavië.

Zweden is heel kindvriendelijk en kinderen worden hier heel serieus genomen, en dat zie je nergens beter dan op school. Hoewel sommige Zweden het ontoereikend vinden, hebben scholen hier veel meer plaats, personeel, materiaal en ondersteuning ter beschikking. Nee, ik kan dat niet staven met concrete cijfers en rapporten (als iemand zin heeft om het eens uit te pluizen, laat het weten 😊) maar het is opvallend.  Ruime lokalen, aparte knutsel- en speelruimtes, een verpleegster die 1 dag per week op school is net als een schoolpsycholoog/maatschappelijk werker,… De klasgroepen zijn best groot – 24 (Lina) en 19 (Maja), groter dan wij in België gewend waren –  maar de groep wordt vaak opgesplitst, en dan werken ze in kleinere groepen met eigen leerkrachten. Maja heeft bv 3 juffen, waarvan eentje speciaal aangeworven is als ondersteuning voor een klasgenootje met diabetes.

Ongelofelijk ook wat die kinderen allemaal kunnen en mogen doen op school. Er staat nergens een afsluiting – iedereen kan gewoon binnen en buiten lopen, en in het bos achter de school zijn enkele bomen gemarkeerd met een witte streep als ‘grens’ van de speelplaats (er zijn geen kleuters op school, belangrijke nuance).

Lina heeft elke week träslöjd (houtbewerking) waarvoor ze naar een middelbare school gaat, naar een speciaal daartoe uitgerust lokaal. Volgend semester wordt dat naaien. Elke week muziekles ook, en Engels. Ze heeft techniek, waarbij ze de laatste weken intensief bezig zijn met een stopmotion-filmproject, en kunst/knutselles. Bij Maja min of meer hetzelfde pakket maar dan aangepast aan haar leeftijd.

Ze gaan regelmatig naar buiten tijdens de les of doen uitstapjes in de buurt. Al die dingen én de gewone lessen doen ze op minder uren dan in België.  Is dat beter? Geen idee, het is gewoon anders. Iets meer gericht op praktijk, lijkt mij. Ik denk dat kinderen na de lagere school hier misschien minder weten en kennen in vergelijking met België. Ik ben er echter helemaal zeker van dat ze minstens evenveel zullen kunnen. En voor onze kinderen vind ik dat een hele goeie mix. Al heb ik net ontdekt dat dictee hier niet bestaat 😱 en ben ik nu eventjes helemaal ontredderd!  😲 😉

Stof!

Dikke pluizen stof! Die lagen er met massa’s op deze blog. Alles kraakte en piepte toen ik hier weer eens kwam kijken, zo gaat dat met dingen die (te) lang stilliggen (heb ik van horen zeggen hé). Ineens is het half oktober en zijn we zo maar even een eeuwigheid verder. De zomer die geen normale zomer mocht zijn, was voor ons perfect eigenlijk. Afgezien van nogal wat gedoe om op en vooral terug van onze vakantiebestemming in Sicilië te geraken – vliegen op het hoogtepunt van de coronacrisis, niet ons snuggerste idee – was het een zalige zomer.

Oma op clandestien bezoek in de rode zone!

Sicilië met compagnons

Sicilië met ons 4

En ineens is het dan herfst, en die laat zich hier duidelijk zien en voelen. September was nog een hele mooie maand met veel zon, maar de ochtenden en avonden waren best al kil: van de ene op de andere dag moesten we ’s morgens vroeg voor school ineens mutsen en wanten opgraven waar we die in de lente vakkundig hadden opgeborgen (niet dus). En ook de zalige lange avonden zijn voorbij, jammer, ik kon daar zo van genieten. Maar – wat een kleurenpracht ineens! Elk seizoen zijn charme zeker?  Of ik het onder charme kan klasseren weet ik niet goed, maar de kinderen mochten tijdelijk niet meer zonder begeleiding het bos achter de school in, wegens overactieve slangen – adders (jaja, die lieverds die in de diepe Ardennen ook wel eens voorkomen) zijn hier blijkbaar courant. Deze tijd van het jaar zijn ze naarstig op zoek naar een plekje om hun winterslaap door te brengen. Ik duim voor een extra lange en koude versie (maar vraag me dat binnen enkele maanden gerust nog eens,  ik heb dan waarschijnlijk mijn kar gekeerd).

En van karren keren gesproken – ik noem het liever voortschrijdend inzicht want dat klinkt zoveel beter 😉-  maar ik ben ondertussen bijgedraaid wat de Zweedse corona-aanpak betreft. Wij hebben van iedereen ongetwijfeld het makkelijkste en normaalste leven gehad de voorbije maanden, en voorlopig lijkt het er op alsof we daar niet voor worden afgestraft. Wie wil verhuizen: welkom, er is hier nog wel wat plaats 😊. Ik was trouwens bij een recent blitzbezoekje aan België een beetje in shock over een gebrek aan plaats.  Ik wéét dat het in België druk is, ik wéét dat er veel minder plaats is en dat de rand rond Brussel stilaan helemaal volgebouwd geraakt, ik wéét dat er veel meer verkeer is – maar ik vond het bizar om te merken hoe snel mijn brein zich heeft aangepast aan het tegenovergestelde. Voorts wel een topbezoekje! En voor ik klachten krijg van wie we niet gezien hebben: steek het op corona 😉 

Koning auto

Een hele belangrijke factor in onze beslissing om te verhuizen was verkeer. Ja, ik hou zelf van de vrijheid die mijn auto mij geeft, en er zijn weinig dingen die mij gelukkiger maken dan ‘on the road’ te zijn met ons gammel busje, maar neen, wij gebruiken onze auto niet voor elk klein akkefietje en ik ben er absoluut voorstander van om autogebruik aan banden te leggen. In België probeerden we regelmatig de fiets te nemen, en ik leerde de laatste jaren ook veel dingen te voet te doen (lang leve de podcast-ontdekking!!). We voelden echter heel erg de druk van het verkeer rondom ons, want ook al woonden we in het ‘landelijke’ Grimbergen en later in Wolvertem, verkeer met bijhorend lawaai, vuile lucht en stress was nooit ver weg. Stress, want ik ervoer het alsof meer en meer mensen heel gejaagd waren in het verkeer. Stress, omdat de combinatie van kleine kinderen en druk verkeer nooit een topper is, al zeker niet als (sommigen van) die kinderen al kunnen fietsen voor ze deftig kunnen lopen, en techniek en verkeersregels onmogelijk uit te leggen zijn (al zeker niet als die 2 handjes dan ook nog eens de lucht in gaan, ai mijn hart).

Ook: nooit weten wanneer je ergens gaat toekomen door de file – iets wat regelmatig in mijn voordeel speelde, als notoire tijdsoptimist die altijd te laat weet te vertrekken. Of: dan toch eens ruim op tijd vertrekken, zit dat verkeer tegen alle verwachting ineens mee, en ben je veel te vroeg op bestemming. Dan maar een dutje moeten doen in de auto – zalig! Dát mis ik wel 🙂 .

Dát verkeer dus. Dat ken ik nu bijna niet meer. Ik stuur de kinderen met een gerust hart alleen de straat op, want op veel plekken ligt het fiets/voetpad mooi gescheiden van de straat, of kunnen ze binnenwegjes nemen waar geen auto’s kunnen komen.

Het park vlakbij en iets dat ik heel hard met Zweden associeer: een heel netwerk aan wegen en paadjes enkel voor voetgangers en fietsers.

En nog iets – op die straat staan nauwelijks auto’s geparkeerd. Huizen hebben allemaal een oprit en gebruiken die, ofwel is er een parking voorzien bij een groep huizen/appartementen, waardoor niemand op straat hoeft te parkeren, afgezien van een enkele bezoeker (en mensen lopen hier elkaars deur echt niet plat). Het lijkt banaal, maar ik vind dat top. Geen koning auto die zoveel beschikbare ruimte inpalmt.

En dan de verkeersberichten op de lokale radio…. onlangs was dat mannetje dat de aankondigingen doet heel enthousiast want!! Er was file!! Er waren nl hertjes aan de verkeerde kant van de omheining langs de autostrade geraakt. Chaos! Vertraagd verkeer! Rekening houden met enkele minuten vertraging! Elke dag weer lijkt die kerel teleurgesteld als hij moet melden dat alles vlot gaat, en als iemand ergens een probleem opmerkt , wil die dat dan alsjeblieft melden? 🙂

Ik ben de laatste weken wat gemakzuchtig geworden en maak bij mijn dagelijkse wandeling eigenlijk bijna altijd hetzelfde rondje (terwijl er nog zoveel nieuwe wegjes te ontdekken zijn….) maar kijk, jullie begrijpen waarom ik het niet beu word:

Verlichting! niet onbelangrijk in de winter als het al om 15.30u begint te schemeren en deze bangerik wil kunnen blijven buitenkomen. .
Het ‘saaie’ stuk van mijn tocht. In de verte ligt een lelijk bedrijf dat mijn zicht voor eventjes verpest. Ik denk dat hier ook verkeer te horen is, trouwens. Noooooooo!
Bijna het meer in zicht…
Ahaaaa!
Niet goed te zien op foto, maar dat gaat hier dus behoorlijk op en neer
Onderweg regelmatig een bankje of een barbecueplek. Dit is geloof ik de zwemplek die het dichtste bij ons huis ligt.
En terug het park in, jawel, dat park waar ik maanden voor heb nodig gehad om mij te kunnen oriênteren.

Over dat oriënteren binnenkort meer, want dat is hier dus een echte sport. Tot dan!

Amen 😇

Ik twijfelde lang om hier nu iets te posten. Ik heb hier de voorbije maanden flink laten horen dat ik me ongerust maakte over de Zweedse corona-aanpak. Maar, zoals het cliché wil: alles went. Mijn ongerustheid en frustratie is gaandeweg omgeslagen, en nu kan ik alleen maar megacontent zijn met onze situatie. En vandaar meteen ook de twijfel om hier te berichten, want ik besef heel erg dat voor de meesten van jullie het leven op dit moment veel minder evident is. Ik heb bij velen van jullie gezien dat de voorbije weken lastig, moeilijk, onvoorspelbaar en soms loodzwaar en heftig waren of zijn. Dan komen zwaaien met verhaaltjes over ons leven hier, dat voelt een beetje…in your face. Ok, ik ben niet vies van een beetje stoken en plagen van tijd tot tijd, maar als goeie katholiek (dan toch??) heb ik ook een stevig verankerd schuldbesef. Weet dus dat er nul ironie of leedvermaak schuilt in dit bericht (maar dan wel enkel en alleen in DIT bericht, nadien doe ik weer helemaal mijn zin 🙂 )

Vorig weekend kregen we het leuke nieuws dat Kolmården, het grote dierenpark hier in de buurt, met enkele weken vertraging zijn deuren zou openen. Niet voor het grote publiek, want nee, dat mag nu zélfs hier in Zweden niet 😉 , maar abonnees konden een gratis ticket boeken. Wat was dat een prachtige belevenis! Kolmården is altijd wel tof, maar nu was er heel weinig volk dat dan nog eens helemaal was uitgespreid over dat ruime park. Bij momenten leek het wel een privébezoek. Nergens aanschuiven, nergens dringen, en altijd een perfect zicht van op de eerste rij. Maja en Lina vonden het schitterend, en wij ook. Heerlijk. Verraderlijke lentezon, wel: mijn gekende pandalook is terug van weggeweest. Nee, ik heb daar dus geen skireis voor nodig 🙂

Massa’s bezoekers in de zoo.

Ons huis hier heeft een zwembad, iets wat ik nogal decadent vind, en wat wij eerder een nadeel vinden dan een voordeel: onderhoud! kuisen! pompen aan de praat krijgen en rare ventielen moeten zoeken! stofzuiger in gang krijgen! blaadjes en viezigheid opvissen! etc, en dat allemaal voor een relatief kort zwemseizoen want het is hier pakweg Spanje niet. Maar bon, nu het er ligt kunnen we het maar beter gebruiken. We hopen de komende weken op de grote zwempremière, maar voorlopig schrikt het zomerklaar maken van dat zwembad ons nog een beetje af. Tips of sollicitaties voor de functie van poolboy/poolgirl welkom! Veel betalen kunnen we niet, maar hey, je kan hier op restaurant of op café of naar de winkel of voor wie eens zot wil doen, de kapper…. voordelen die voor jullie nu toch veel meer waard zijn dan harde cash 😉

Wat de zomer zal brengen is nog onzeker – zoals bij iedereen. Onze geplande Italiëreis zal hoogstwaarschijnlijk niet kunnen doorgaan, en dat is balen. Langs de andere kant – ook wat dat betreft zijn er slechtere plekken om ‘vast’ te zitten dan hier. Wij hebben hier in de nabije en iets verder liggende omgeving nog zoveel te ontdekken en te doen dat ik me niet druk kan maken in een staycation, of een ‘svemester’ zoals dat hier heet. Als het weer meezit hebben we hier alles voor de perfecte vakantie. Plaats in overvloed, massa’s meren en bossen, en afgezien van in Stockholm heb ik eigenlijk nog nergens een groep mensen gezien die je zou kunnen definiëren als een massa, dus we zijn safe. Deze goeie katholiek doet alvast een schietgebedje voor een warme, droge zomer!

Heel veel moed voor jullie allemaal! Als ik dan toch al bezig ben, zal ik in dat schietgebedje ineens ook de vraag voor een wonderlijk vaccin meenemen 😉

Van school naar huis, vooral bergaf
Paaspost van vriendinnetje Margaux! feest!
Sushi aan huis geleverd…. door de Zweedse oma, die zich mooi aan onze regels hield en de voorgeschreven afstand bewaarde 🙂
Op restaurant gaan, het voelt nog steeds een beetje clandestien. Merk op hoe ver de tafeltjes uit elkaar staan!

Buitenbeentjes

….want Zweden vaart een andere koers dan de rest van Europa. Ik krijg heel veel vragen van veel van jullie, en ik wou dat ik ze allemaal kon beantwoorden, maar de waarheid is dat ik vaak geen antwoord heb. Ik kan gissen naar het waarom, en kan vertellen hoe het hier aan toe gaat in ons stukje Zweden, maar weet dat dit een heel groot land is, en dat heel veel zaken, waaronder gezondheidszorg, regionaal geregeld worden. Daardoor is de situatie minder eenduidig en minder overzichtelijk dan bv in België.

Dus, even ter verduidelijking: wij zijn niet in lockdown, niet in een hele en niet in een halve. Alles mag in principe openblijven maar openbare evenementen met meer dan 50 personen zijn niet toegelaten (bij mijn weten is dat het enige echte verbod). Scholen, werkplekken, winkels ed vallen niet onder deze regel, en privéfeestjes ook niet, al wordt van iedereen verwacht dat ze hun gezond verstand gebruiken en begrijpen dat uitgebreide feestjes geven nu geen goed idee is. Ze gaan hier heel erg prat op dat gezond verstand en het goeie burgerschap, maar ik vind dat Zweden zich een beetje misplaatst op de borst klopt. Want ok, zoals ik eerder al aangaf werkt dat burgerschap hier beter dan het pakweg in België zou werken, maar nu ook weer niet zó goed. Ja, er is veel minder volk dan anders in restaurants en cafés, en meer en meer mensen doen aan telewerk, maar voorts is het toch business as usual. Omdat dingen niet verboden zijn, is er veel onduidelijkheid, en als iedereen de vrijheid krijgt om zelf een doordacht oordeel te vellen dan is dat oordeel vaak toch niet zo doordacht, surprise surprise.

Ik erger me aan de vaak vage, voorzichtige communicatie van het instituut dat belast is met de coronacrisis, en al helemaal aan de boodschap dat de gemiddelde mens zich niet al te veel zorgen moeten maken ‘want het zijn bijna uitsluitend 70plussers die sterven aan Covid-19’. Oef! (Frappant om te horen dat de mensen die dit land tot hebben uitgebouwd tot het uiterst welvarende, relatief sociaal gelijke land dat Zweden is, blijkbaar verworden tot een fait divers). Ook blijft datzelfde instituut bij gebrek aan voldoende bewijs van het tegendeel verkondigen dat besmetting via mensen die geen symptomen hebben heel onwaarschijnlijk is, en dus wordt er geen rekening mee gehouden, punt. Risky business, als je het mij vraagt, maar wederom, wie ben ik…. 🙂 Ach, ik heb er mij al lang bij neergelegd. Voorlopig geven ‘de cijfers’ mij trouwens ongelijk, want het gaat hier een stuk trager dan in België. En voor deze ene keer zou ik achteraf heel graag mijn ongelijk moeten toegeven, hoe moeilijk mij dat in normale omstandigheden ook valt 🙂

Maar – we zijn ook letterlijk buitenbeentjes, want de lente die al regelmatig eens kwam piepen is nu onmiskenbaar ingezet! De natuur komt tot leven, en natuur hebben we hier in overvloed! Ook onze tuin krijgt stilaan kleur, en nodigt meer en meer uit om buiten te zitten/spelen/werken/wroeten. Heerlijk. Morgen begin ik aan mijn eerste ’trailrun’cursus, waarbij de hypercomfortloper die ik ben (loopband! plat! gezapig tempo, altijd hetzelfde!) moet omgevormd worden tot een volleerd trailrunner, dwz dat ik nadien overal moet kunnen lopen, op smalle paadjes, huppelend over boomwortels en tussen grote stenen, bergop en bergaf, en liefst nog fluitend en met veel plezier. Misschien moet ik mijn verwachtingen onderweg een beetje bijstellen, heel misschien.

Spijtig genoeg ben ik op nog een ander vlak een buitenbeentje WANT IK GA GEEN LEKKERE CHOCOLADEPAASEIEREN KUNNEN ETEN. Klagen jullie maar steen en been over jullie ophokplicht, maar vraag jullie af wie nu eigenlijk écht het slechtste af is 😉 Pasen wordt hier gevierd en het eitjesthema is alom tegenwoordig, maarrrrrrr…. vooral in snoepvorm, en marsepein (dat is nu toch echt wintersnoep?!). Ooooh ik kan alleen maar dromen van kilo’s milka-eitjes…. dus ja, ik ben toch ook een béétje te beklagen, zullen we dat afspreken? 🙂

Nu ik eindelijk de weg ken in het park dicht bij ons huis kunnen we ook al eens van de paadjes afwijken. Welkom in de geheime tuin van Maja en Lina.
1 jaar geleden! En eigenlijk zou ik NU met deze bende ook weer op de skipiste staan. Helaas, er is iets tussengekomen. Volgend jaar een extra goeie editie!

Vrijheid, blijheid

Ik begin met een beetje zen

De voorbije weken waren voor iedereen een uitdaging… wij klagen absoluut niet, want wij lijken zowat de enigen in Europa die nog mogen gaan en staan waar we willen, binnen de landsgrenzen weliswaar. Er zijn maar een paar weken voorbijgegaan, maar jullie zullen het allemaal met mij eens zijn dat het lijkt alsof er zóveel is gebeurd….

Ik ben hier op die enkele weken tijd van absoluut vertrouwen naar totaal ongeloof en onbegrip gegaan, en dan weer even terug, om nu ergens in het midden te hangen. Een vreemde gewaarwording, want ik ben over het algemeen een redelijk ‘constant’ persoon, niet zo heel makkelijk van mijn stuk te brengen. Maar daar bracht corona dus even verandering in, en wel voornamelijk door wat als een clash aanvoelde tussen de zeer restrictieve aanpak in het grootste deel van Europa, en de afwijkende Zweedse. Vrijheid, ja, blijheid – nee, dat bracht het mij niet. Want terwijl ik intensief het nieuws volgde uit België en andere Europese landen en daar heel verregaande actie zag, werd ik bozer en bozer om wat ik hier ervoer als een totaal gebrek aan daadkracht. Lange tijd kwam hier in de media eigenlijk maar 1 stem aan bod, die weliswaar een hele organisatie vertegenwoordigde, en deze stem bleef keer op keer zeggen dat beperkte maatregels voldoende waren om de corona-epidemie in te dijken. Er werd druk gecommuniceerd over de verregaande economische maatregels, maar naar de gekozen ‘medische’ strategie – groepsimmuniteit? – bleef het gissen, nu nog steeds trouwens. Ik volgde als een halve bezetene alle persconferenties en zag alleen maar gigantische verschillen met België en de buurlanden, en ik merkte dat mijn gevoel heel erg overhelde naar de Belgische kant. En nog een vreemdere gewaarwording, mijn ratio had niet langer de overhand! Daniel heeft hier in huis zijn mannetje moeten staan, want hij kreeg als ‘eerstelijns-Zweed’ al mijn frustraties over zich heen.

Ondertussen ben ik gelukkig weer wat ouder en wijzer, voor zover dat kan in enkele weken (en vermoedelijk ook heel wat grijzer). Ik denk dat de verschillen voor een groot deel te verklaren zijn door cultuur en gewoontes. Zweden hebben een ongelofelijk vertrouwen in hun regering, dat is bijna aandoenlijk. Ze hebben geleerd dat hun land altijd voor hen zorgt, en ze maken zich dus weinig zorgen zolang de berichten die de overheid verspreidt niet alarmerend zijn. Vrijheid wordt hier als heel belangrijk ervaren, en de regering spoort mensen vooral aan om op vrijwillige basis de juiste keuze te maken: vermijd contact met risicogroepen en blijf thuis als je ziek bent. Elk individu zorgt op die manier voor een sterke samenleving. Raar maar waar, die burgerzin werkt hier – en dat is verfrissend. Mensen nemen hun verantwoordelijkheid zonder dat daarvoor gedreigd moet worden met boetes of gevangenisstraffen, en lopen er niet de kantjes af. Wat niet wegneemt dat ik het verontrustend blijf vinden dat de ziekenhuizen hier veel minder en ook later voorbereid lijken te zijn dan bv in België en dat social distancing hier eigenlijk nog weinig wordt toegepast (want het wordt nog niet op grote schaal aangeraden wegens ‘nog niet nodig’). Hopelijk is de natuurlijke social distancing die hier sowieso groter is dan in de meeste andere landen voldoende 😉

De algemene consensus lijkt hier dat het op langere termijn een zwaardere belasting is voor de samenleving als je die samenleving te vroeg volledig op slot doet en zo gigantische economische verliezen creëert. Ik hou er mij buiten en ga geen discussies meer aan, want ik kan als leek onmogelijk inschatten wat de juiste aanpak is. Ik kan alleen maar hopen dat de gekozen aanpak de juiste blijkt voor dit land. Bizar wel om gisteren nog gewoon te gaan lunchen op restaurant, we voelden ons een beetje illegaal zonder dat we iets verkeerds deden. 🤠

Maar! Genoeg corona! We hebben hier de laatste weken niet stilgezeten, we laten jullie van in jullie kot meegenieten van enkele uitstapjes. Heel veel moed en sterkte de komende weken, wij denken aan jullie!!


Wandeling langs meer Mäseln. Bizar fenomeen: de rand van het meer was bevroren in scherven, en dat ijs leek te ‘zingen’
Hoorde ik zowaar onze twee meisjes verkondigen dat dit een TOFFE wandeling was??
De eerste picnic van het jaar. Néé we hebben geen worst gebakken. Ok, de dag nadien wel, op ons terras. Met cava erbij.
De nichtjes kijken vol bewondering naar de downhilltruukjes van de neef. Mijn mountainbike mocht weer van stal, nu ik nog.

Stockholm

Ons zonovergoten pre-coronaweekendje in Stockholm in enkele beelden:

Blij dat we niet in het hotel met de groene parasols logeerden 💩
De oude stad
Typisch: net als wij in Stockholm waren was Greta in Brussel.
Foodie heaven!
Een winkel met enkel lakrits (drop, en liefst nog hele zoute) 🤮
Globen by night. Heerlijk optreden van Ricky Gervais!