Geen categorie – SMÅLLTOWN SWEDEN

27 juni 202028 juni 2020

Denna dagen, ett liv

Dagen om in te kaderen, zo hebben we er hier veel de laatste weken. De schoolvakantie is begonnen en dat wil zeggen dat de boog wat minder gespannen staat – diezelfde boog die in mijn geval eigenlijk meestal al wel wat ‘losser’ hangt dan bij de meeste mensen. Maar zelfs dan is wat minder duidelijke structuur in de dagen – want geen wekker om rekening mee te houden! – welkom.

Vorige vrijdag was het midsommar, de langste dag van het jaar en eentje die hier traditioneel heel uitgebreid wordt gevierd, bijna meer nog dan kerstmis. Het is geen officiële feestdag maar toch moet niemand gaan werken en moet niemand er verlof voor nemen. Het is gewoon een gratis dag vakantie. Een week op voorhand begint iedereen obsessief naar het weer te kijken want bij midzomer bidt iedereen voor mooi weer, maar vaak draait het uit op 15 graden en regen, een beetje zoals de traditionele drache nationale op 21 juli in België. Dat er dit jaar geen openbare festiviteiten waren gepland vonden wij geen drama: onbekend is onbemind. En wát een weekend werd het – de warmste midzomer in 50j, geen druppel regen, heerlijk zwoele dagen met lange, warme en absurd lichte avonden. Het blijft een vreemde gewaarwording om rond middernacht nog even een wandelingetje te doen terwijl het nog licht is.

midsommar — Midsommarlunch, dat is ingelegde haring, jonge patatjes en ijskoude snaps – perfect bij warm weer.

Geen midsommar zonder hopen aardbeien, die in aanloop naar midsommar ineens spectaculair veel duurder worden. De eerste aardbeien van het seizoen hier zijn trouwens steeds Belgische, ik wist niet dat wij daarom bekend stonden…

Askersund/Harge *bij het Vätternmeer. Dat meer is zo groot dat het lijkt alsof je aan zee bent. Ijskoud water wel, dat viel tegen!*

Weekendje weg met onze (illegale want nog niet gekeurde) bus. Top dat we binnen een straal van 1 uur rijden helemaal ‘op vakantie’ kunnen zijn.

Feest voor de 65ste verjaardag van Björn! Eerst lekker lunchen bij Löfstad slott….

feest — …en dan de festiviteiten verderzetten bij ons thuis, op ons terras dat tegenwoordig meer dienst doet als permanent droogrek.

Het voelt al volop als vakantie, en dan moet de echte vakantie nog beginnen 🙂 . Lina en Maja kunnen trouwens gewoon naar de opvang op school, waar ze in kleine groepjes allerlei leuke dingen doen. De regel is dat bij goed weer zwemkleren meegaan, want er ligt een mooie zwemplek op wandelafstand van de school en daar gaan ze regelmatig naartoe, of anders wordt de watersproeier bovengehaald. Volgende week gaan ze naar een kampje dat de gemeente organiseert, en dan mogen ze gaan bowlen, zwemmen, naar de film, spelen, knutselen…. elke middag krijgen ze lunch geserveerd in het restaurant aan het zwembad, en dat kamp is helemaal gratis. Ik blijf dat ongelofelijk vinden, hoe goed opvang hier geregeld is en hoeveel personeel daarvoor wordt ingezet. Belasting betalen is een heel pak minder pijnlijk als ik zie wat we er allemaal voor terugkrijgen…

Op dagen dat het zwembad tegensteekt kunnen we in het meer gaan zwemmen (hier als zakkertje tussen hoofdgerecht en dessert bij een yummie BBQ bij een klasgenootje van Lina) …

En als een dag eindigt zoals op deze foto hierboven, dan weet je dat het er eentje was met een gouden randje.

5 juni 2020

Wie zoekt….

…die loopt toch nog verloren. Die oriëntatie, dat blijft een probleem voor mij. en het wordt er niet beter op. Mooi bruggetje naar de volgende paragraaf!

…want ook: wie zoekt, die doet misschien aan oriëntering, Ik kende het helemaal niet (bij mijn weten bestaat dit in België niet?) maar het is een druk beoefende sportdiscipline hier. Simpel uitgelegd is het een combinatie van joggen (of sprinten bij de iets meer gevorderden) en kaartzoeken. Op een topografische kaart worden punten aangeduid waar zich verschillende controlepunten bevinden, en die moet je in een bepaalde volgorde zoeken. Bij wedstrijden doe je dit zo snel mogelijk. Meestal worden dergelijke ‘banen’ (het parcours) uitgezet in een bos, maar in principe kan het overal. Je kiest zelf of je paadjes volgt en omweg maakt, of gewoon recht op de bestemming afgaat, dwars door de begroeiing. Tegenwoordig is er slimme technologie die het makkelijk maakt om alles snel en efficiënt te controleren: elke loper heeft een staafje met een scanner in dus kan je elk controlepunt gewoon ‘scannen’.

Het driehoekje is het startpunt en de dubbele cirkel het eindpunt. De controlepunten staan aangeduid in de cirkels.

De typisch oranjewitte controlepunten waar iedereen naar zoekt. Deze zit heel zichtbaar ‘verstopt’ langs een makkelijk parcours, vaak zitten ze ergens achter een boom of een grote steen, weg van de paadjes.

Vorig jaar in de zomer vond hier in Östergötland, de regio waar wij wonen, O-ringen plaats: de grootste meerdaagse oriënteringswedstrijd ter wereld die elk jaar ergens in Zweden georganiseerd wordt (ok, niet elk jaar want deze zomer is er voor het eerst in 55 jaar geen editie). Wij waren toevallig op vakantie toen de laatste etappes van de editie 2020 werden afgewerkt in Finspång en Norrköping. 20 000 deelnemers uit hele de wereld maar toch voornamelijk uit de Scandinavische landen liepen dwars door de bossen in heel bizarre patronen van controlepunt naar controlepunt. En dat gaat snel… Tove Alexandersson, de beste vrouwelijke atlete, is trouwens een beetje een ster hier en een heel erg goeie loopster, en bovendien ook nog eens wereldkampioene in langlauforiëntering. Want juist, dat bestaat ook, benieuwd hoeveel atleten je daarin moet kunnen verslaan on wereldkampioen te worden 😉

Lina en Maja zijn nu al een tijdje lid van de plaatselijke club en trainen elke week mee. Maja is eigenlijk nog wat jong om te kunnen kaartlezen (of ze heeft misschien mijn genen geërfd, sukkeltje), maar Lina was er heel snel mee weg en vindt het echt leuk. Ook positief: de kinderen lopen best wat af maar zijn er zich niet zozeer van bewust, omdat ze vooral bezig zijn met zoeken. Ze kiezen zelf of ze alleen lopen of met vriendjes, en of ze een ‘schaduw’ (een trainer die wat kan helpen) meenemen of niet.

Ik vind het impressionant om te zien wat voor werk er kruipt in de voorbereiding van die wekelijkse trainingen: iemand moet kaarten maken, verschillende banen in variërende moeilijkheidsgraad en lengte uitdenken, controlepunten gaan ophangen en deze nadien ook weer opruimen. En ik zou – echt waar – best willen helpen, maar jullie begrijpen dat dat gezien mijn totale onbekwaamheid helemaal fout zou lopen. Stel je 40 enthousiaste lopers voor die allemaal gefrustreerd blijven cirkeltjes lopen omdat ze een verkeerd geplaatst controlepunt niet vinden….nee, ik zal wel worstjes bakken op het einde van het seizoen of zo 🙂

Hieronder enkele foto’s van verschillende trainingen. Ik overweeg om stiekem eens zelf de makkelijke banen te gaan doen een dag na de training, misschien kan ik mijn oriëntatie-genen wel herprogrammeren??

Kennismakingstocht, toen deze onwetende moeder er nog van uitging dat oriëntering een wandelsport was. Dit is trouwens in het ‘sportbos’ op een kwartiertje wandelen van onze deur.

De eerste oriënteerder ooit met een rokje aan!

Terwijl de kinderen zweten en zwoegen kunnen wij op wandel, en omdat de plek van de trainingen varieert ontdekken wij regelmatig nieuwe pareltjes.

Controlepunt gevonden, in welke richting ligt het volgende? Dit was een ‘sprintbaan’ waar de controlepunten relatief dicht bij elkaar liggen en snelheid primeert.

Gevonden! Niet blijven stilstaan, massa’s muggen!

Het clubhuis ligt toevallig aan een leuk meer! Volgende keer handdoek mee.

16 mei 2020

Koning auto

Een hele belangrijke factor in onze beslissing om te verhuizen was verkeer. Ja, ik hou zelf van de vrijheid die mijn auto mij geeft, en er zijn weinig dingen die mij gelukkiger maken dan ‘on the road’ te zijn met ons gammel busje, maar neen, wij gebruiken onze auto niet voor elk klein akkefietje en ik ben er absoluut voorstander van om autogebruik aan banden te leggen. In België probeerden we regelmatig de fiets te nemen, en ik leerde de laatste jaren ook veel dingen te voet te doen (lang leve de podcast-ontdekking!!). We voelden echter heel erg de druk van het verkeer rondom ons, want ook al woonden we in het ‘landelijke’ Grimbergen en later in Wolvertem, verkeer met bijhorend lawaai, vuile lucht en stress was nooit ver weg. Stress, want ik ervoer het alsof meer en meer mensen heel gejaagd waren in het verkeer. Stress, omdat de combinatie van kleine kinderen en druk verkeer nooit een topper is, al zeker niet als (sommigen van) die kinderen al kunnen fietsen voor ze deftig kunnen lopen, en techniek en verkeersregels onmogelijk uit te leggen zijn (al zeker niet als die 2 handjes dan ook nog eens de lucht in gaan, ai mijn hart).

Ook: nooit weten wanneer je ergens gaat toekomen door de file – iets wat regelmatig in mijn voordeel speelde, als notoire tijdsoptimist die altijd te laat weet te vertrekken. Of: dan toch eens ruim op tijd vertrekken, zit dat verkeer tegen alle verwachting ineens mee, en ben je veel te vroeg op bestemming. Dan maar een dutje moeten doen in de auto – zalig! Dát mis ik wel 🙂 .

Dát verkeer dus. Dat ken ik nu bijna niet meer. Ik stuur de kinderen met een gerust hart alleen de straat op, want op veel plekken ligt het fiets/voetpad mooi gescheiden van de straat, of kunnen ze binnenwegjes nemen waar geen auto’s kunnen komen.

Het park vlakbij en iets dat ik heel hard met Zweden associeer: een heel netwerk aan wegen en paadjes enkel voor voetgangers en fietsers.

En nog iets – op die straat staan nauwelijks auto’s geparkeerd. Huizen hebben allemaal een oprit en gebruiken die, ofwel is er een parking voorzien bij een groep huizen/appartementen, waardoor niemand op straat hoeft te parkeren, afgezien van een enkele bezoeker (en mensen lopen hier elkaars deur echt niet plat). Het lijkt banaal, maar ik vind dat top. Geen koning auto die zoveel beschikbare ruimte inpalmt.

En dan de verkeersberichten op de lokale radio…. onlangs was dat mannetje dat de aankondigingen doet heel enthousiast want!! Er was file!! Er waren nl hertjes aan de verkeerde kant van de omheining langs de autostrade geraakt. Chaos! Vertraagd verkeer! Rekening houden met enkele minuten vertraging! Elke dag weer lijkt die kerel teleurgesteld als hij moet melden dat alles vlot gaat, en als iemand ergens een probleem opmerkt , wil die dat dan alsjeblieft melden? 🙂

Ik ben de laatste weken wat gemakzuchtig geworden en maak bij mijn dagelijkse wandeling eigenlijk bijna altijd hetzelfde rondje (terwijl er nog zoveel nieuwe wegjes te ontdekken zijn….) maar kijk, jullie begrijpen waarom ik het niet beu word:

Verlichting! niet onbelangrijk in de winter als het al om 15.30u begint te schemeren en deze bangerik wil kunnen blijven buitenkomen. .

Het ‘saaie’ stuk van mijn tocht. In de verte ligt een lelijk bedrijf dat mijn zicht voor eventjes verpest. Ik denk dat hier ook verkeer te horen is, trouwens. Noooooooo!

Niet goed te zien op foto, maar dat gaat hier dus behoorlijk op en neer

Onderweg regelmatig een bankje of een barbecueplek. Dit is geloof ik de zwemplek die het dichtste bij ons huis ligt.

En terug het park in, jawel, dat park waar ik maanden voor heb nodig gehad om mij te kunnen oriênteren.

Over dat oriënteren binnenkort meer, want dat is hier dus een echte sport. Tot dan!

6 februari 2020

De buitenlander & de zusjes

Ik weet het, het is absurd. Onze 2 auto’s zijn officieel geregistreerd in Zweden en hebben nu een Zweedse nummerplaat, en ik mis onze Belgische versies. Vraag mij niet waarom, maar zolang ik hier kon rondrijden als ‘buitenlander’ leek alles nog… tijdelijk? Niet echt? Makkelijk omkeerbaar? En dat vond ik best. Nu, ineens, door dat klein stukje administratie dat niks uitmaakt, is alles precies ECHT. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben blij met ons leven hier, maar een deel van mijn leven speelt zich nog steeds af in België, toch in mijn hoofd, en dat is nu ineens een stuk verder weg.

Uit meer praktische overwegingen vond ik die Belgische nummerplaten ook wel handig want stel nu – puur hypothetisch uiteraard! – dat ik per ongeluk op het voetpad rij ipv op de rijweg, dan kijkt iedereen niet zó raar op als ze zien dat het een Belg is. Stél. In het echt zou zoiets mij nooit overkomen natuurlijk, nee. Nee!

Iets anders dan – de zusjes! Voor we gingen verhuizen zeiden we vaak tegen elkaar dat waar we ook terecht zouden komen, Lina en Maja tenminste altijd elkaar zouden hebben. En hoewel ze allebei best wat speelkameraadjes hebben hier, zijn zij samen toch nog steeds het sterkste duo. Wij hebben er – letterlijk – geen kind aan. Uren en uren en uren spelen ze samen. Ik luisterde onlangs naar een podcast over tweede kinderen en daar kwamen heel wat verhalen in aan bod over rivaliteit, jaloezie, ruzies en scheve verhoudingen tussen jonge broertjes en zusjes, en ik herkende er nauwelijks iets van. Akkoord, we horen hier af en toe wel eens de klassieke ‘dat is niet eerlijk’, maar voor de rest kussen wij onze pollekes dat die twee elkaar zo kunnen entertainen.

Facetimen met nichtje Lucia en over Zwitserse/Zweedse grenzen heen samen met de Playmobil spelen

Gelukkig waren de onderbroeken in dit geval proper. Ik zou kunnen beweren dat dat altijd zo is maar liegen mag niet.

Lang geleden maar er viel deze week nog eens een beetje sneeuw!

Ik zou het wel tof vinden moesten stewardessen er in het echt zo bijlopen.

Jawel, Maja kan dat, op een foto staan zonder scheel te kijken en/of haar tong uit te steken, alleen niet elke dag.

O ja, op het jobfront beweegt er het één en het ander – binnenkort meer daarover. Nu eerst nog even genieten van zon, sneeuw(tje) en ijs!

Terug kort haar, net nu het weer kouder is. Timing is everything.

13 december 201913 december 2019

Santa Lucia

Speciaal voor mijn petekindjes Lucia en Loes(ia), en voor het petekindje van Daniel, ook Lucia (maar dan de Italiaanse – pardon Siciliaanse – versie) :

Santa Lucia brengt licht in de allerdonkerste dagen (en dat is blijkbaar altijd op 13/12), waarvoor dank 🙂 .

Ik zag voor het eerst een Luciakoor in actie in de domkerk in Lund tijdens mijn Erasmusjaar, en hoewel ik niet speciaal van zang of koor hou, was dat echt prachtig. Het zou mij niet verbazen als mijn mede-KUL-student – die ik niet bij naam zal noemen – toen een traan heeft moeten wegpinken (maar dat zegt niet veel).

Enfin, terug naar de essentie:

Bij Santa Lucia horen versgebakken ‘lussekatter’, een gebak met saffraan dat verdacht veel lijkt op de S van Sinterklaas als je het mij vraagt.

Glad Lucia allihopa!