Categorie: Zweden

Elk land zijn eigen stijl, dat is ons nu wel duidelijk. Terwijl zowat heel Europa in hele of halve lockdown gaat, verandert er in Zweden bitter weinig. Begin deze week – is dat werkelijk nog maar 6 dagen geleden?! – was ik nog heel gerust in de Zweedse aanpak, want terwijl de meeste landen samenscholingen van meer dan 1000 personen begonnen te verbieden, werd dat hier meteen op 500 gezet. Sterk, dacht ik, gedurfd! Verstandig ook, en de gemiddelde Zweed is redelijk gedisciplineerd, dus: komt wel goed!

Ondertussen zijn we wakker geworden in een andere wereld, en zelfs België – mijn eigen land, dat ik misschien verkeerdelijk nogal vaak beschuldig van laksheid, eindeloos getalm en gebrek aan politieke moed – doet zijn uiterste best om dit beest te verslaan. Alleen, in mijn nieuwe thuisland blijft het oorverdovend stil in deze discussie, en ik vind dat elke dag meer hallucinant.

Het aantal besmettingen en het verloop van de verspreiding loopt hier gelijk met andere landen, maar van strenge maatregelen is (nog) geen sprake. Bedrijven, scholen, crèches, winkels, cafés, restaurants, sportclubs…. alles blijft gewoon open, en mensen passen hun gedrag nauwelijks aan. Ja, de regering vraagt ons om onze handen goed te wassen, en thuis te blijven als we ziek zijn. ‘Social distancing’ wordt echter niet aangemoedigd vanuit de overheid.

Bedrijven beginnen nu zelf wel initiatieven te nemen, maar bij gebrek aan een algemene richtlijn verloopt dat heel arbitrair. Zo moet mijn schoonmoeder, die teamlead is in een telecombedrijf, nu op eigen houtje gaan bepalen of iemand al dan niet mag komen werken na bv een reis naar Italië/Spanje/Oostenrijk/waar dan ook, of na contact met een besmet persoon. Zij is geen expert, en ik vind het ongelofelijk dat van haar verwacht wordt dat zij deze beslissingen neemt. Ze vertelde vandaag dat een risicogeval in afzondering werd geplaatst, op het werk, in een eigen kantoor. Well done!

Ik hoop van harte dat ik mij voor niks ontzettend verbaas over deze afwachtende houding.

Update: in een persconferentie daarnet werd dan tóch een belangrijke maatregel aangekondigd: er is budget vrijgemaakt om een informatiecampagne op te starten. Hoezee, we’ll be fine!

Voor het land dat zó gesteld is op het Eurovisiesongfestival: Sweden, 0 points.

De lente is in het land! Ze werd vorige week eventjes onderbroken door enkele dagen sneeuw, maar voor de rest merken we duidelijk dat de dagen langer worden, hoezee! Al moet ik eigenlijk zeggen dat ik weinig last heb gehad van de donkere maanden. Enkel december was rotslecht en de Zweden hebben veel geklaagd over het weer (praten over het weer is hier een beetje de nationale sport heb ik de indruk) maar ik heb het niet als erger dan een typisch Belgische decembermaand ervaren. Donker, somber, grijs. Klinkt bekend, toch?

Nu het warmer wordt, zit ‘skridskotisdag’ er op voor de kinderen. De plaatselijke bandyclub organiseert tijdens de koude wintermaanden 1 keer per week een schaatsmiddag, en alle lagereschoolkinderen die dat willen worden na de middag op school opgepikt en naar de schaatsbaan gebracht. Uiteraard krijgen ze daar uitgebreid vieruurtje (er zou eens een kind moeten tussenzitten dat al 2u niks heeft gegeten 😳 ) en worden dan losgelaten op het ijs. Onze kinderen hebben nog geen eigen schaatsen en helm, maar die kunnen ze gewoon lenen. De eerste keer ging het zozo, maar na enkele weken lukt dat schaatsen al best goed.

Zelf focus ik me meer op de binnenversie van bandy, oftewel ‘innebandy’ – floorball. Ik speel bij een ploeg met een leuke mix aan speelsters, waaronder een heel deel speelsters die vroeger op een behoorlijk niveau hebben gespeeld maar die geen zin meer hadden om zoveel op te geven voor hun sport. Heel relaxte sfeer dus, zonder enige verplichting en slechts 1 training per week, maar de trainingen zijn erg pittig en het niveau is best hoog. Tof! Met de matchen meedoen is nog wat hoog gegrepen, al hoop ik stiekem dat ik tegen volgend seizoen misschien meekan. Witches, Strijtem zou zó op hun doos krijgen van mijn nieuwe ploeg 😉

En had ik al gezegd dat mijn luie dagen geteld zijn? Juist ja, ik ben weer aan het werk! Ik werk bij een bedrijf dat webshops, websites en allerhande digitale producten ontwikkelt, en dat zich nu zoveel mogelijk focust op zgn greentech-bedrijven die werken rond duurzaamheid. Ze zijn zelf erg begaan met sociale duurzaamheid en dat vertaalt zich in een heel moderne houding naar hun personeel: een voltijdse werkweek bedraagt 30u en daarenboven mag iedereen 42 vakantiedagen opnemen. Er is veel ruimte voor overleg en ontwikkeling, en iedereen werkt van waar hij/zij wil. Ik heb nu bv een collega die al 3j rondreist en dat combineert met zijn programmeerwerk, en collega’s die werken vanuit Spanje, Oostenrijk en Tokyo. Het is nog een beetje vroeg om al te zeggen wat ik van mijn job vind – ik ben me nog volop aan het inwerken – maar de filosofie en de waarden van het bedrijf zijn me alleszins op het lijf geschreven, wat dachten jullie 😎!

Ons kantoor is deel van een hippe coworking space, toevallig (nu ja…) dezelfde als die waar Daniel ook een plek huurt. Het voelt bij momenten een beetje als werken in een Starbucks of zo, en dan bedoel ik niet als barista maar als klant. Ik moet nog een beetje wennen aan dat hypersociale gedoe na enkele maanden ‘isolement’ thuis 😊 Gelukkig kon ons minitripje naar België van enkele weken geleden me al een beetje voorbereiden om terug onder de mensen te zijn. Héérlijk om iedereen weer terug te zien en weer gewoon te kunnen rondhangen met mensen die ons echt kennen, zonder de verplichte introducties te moeten afwerken die onvermijdelijk verbonden zijn aan nieuwe gezichten en nieuwe contacten. Mijn ‘sociale’ batterijen waren nog lang niet leeg, maar na ons tripje waren ze alleszins weer helemaal volgeladen. Ook tof voor Lina en Maja om oma, hun vriendjes en oude school terug te zien en te merken dat zij zeker nog thuis zijn in België. En ikzelf, ik weet nu helemaal dat ik gewoon twéé plekken heb waar ik helemaal thuis ben, luxe! 😊

Er is misschien toch nog hoop voor het Frans van Lina en Maja! Ze leren het hier gewoon onbewust. Zweeds moeilijk? Think again. Wie Frans kent kan hier meteen een mondje meebabbelen. Vanuit mijn comfortabele fåtölj (of is het nu een schäslong?) bel ik naar een restaurang om een tafeltje voor 2 te boeken. Misschien kunnen we eerst in de foajé een drankje nuttigen? Dan kunnen we op ons gemak het meny bekijken en zien of ze pommes frites met majonnäs serveren, daar heb ik als rasechte Belg nl een fäbless voor. Enzovoort. Iedereen nog mee? (fåtölj is echt waar een fauteuil, en een schäslong wel degelijk een chaise longue. En foajé ziet er uit alsof een kind van 5 het heeft uitgevonden maar het is een foyer)

Blijft grappig, dat mislukt Frans, vooral omdat niemand lijkt door te hebben dat het Frans is. Onlangs hoorde ik Angèle op de radio, die werd aangekondigd als ‘Angellez’ 😊

Weer even geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, merk ik.  Ik zou volgens de gangbare normen kunnen zeggen dat het drukdrukdruk was, maar dat valt nogal mee hier 😊 Ik zoek werk, en dat is een beetje een frustrerende bezigheid. Waar ik in België heel makkelijk werd uitgenodigd op gesprekken (waar vaak ook een aanbod uit voortvloeide) ligt dat hier toch anders. Misschien omdat ik iets minder gericht zoek, of omdat solliciteren hier gewoon anders werkt…? Ik weet het niet, feit is alleszins dat solliciteren traaaaaaaaaaaag gaat en dat veel via een netwerk lijkt te gaan. En laat ik daar nu net een bloedhekel aan hebben, aan professioneel netwerken… 🙄

Maar – de zon die we in december nauwelijks te zien kregen, doet nu in januari extra haar best en dus laat ik het solliciteren voor wat het is en zwerf ik rond in de buurt. Mijn oriëntatie blijft abominabel (da’s zeker ook een woord dat ik in het Zweeds kan gebruiken 😉 ) en ik blijf dus regelmatig verloren lopen. Lang leve google maps – al kunnen sommigen zelfs dan nog verloren lopen, nee ik noem geen namen en ja, uiteindelijk geraak ik altijd weer thuis 😊

Het is een hele milde winter, we hebben nog nauwelijks sneeuw en natuurijs gezien. Alle ijsbrekers van de Zweedse marine zijn werkloos, een unicum blijkbaar (en daar moet ik dus ook al geen sollicitatiebrief naar sturen 😉 ). Global warming slaat hier hard toe. Hopelijk in februari en maart nog een echte winter!  

Een kleine 2 maand, zolang wonen we nu in ons nieuwe huis en onze nieuwe stad. Op aanvraag: een kleine balans!  

Vaststelling 1: we voelden ons hier al heel snel thuis. Lina en Maja wandelden hun nieuwe land, nieuwe huis en nieuwe school binnen alsof het niks was. Vooral naar de schoolswitch met bijhorende nieuwe vriendjes en vriendinnetjes waren we nieuwsgierig. Maar kijk, het gaat wonderwel goed. Het leek of Lina al sinds dag 1 al helemaal aangepast was. Maja had zoals verwacht iets meer tijd nodig, maar zij vertelt nu honderduit over de klas, de nieuwe vrienden (dag 1: “ik heb al 9 nieuwe vrienden maar ik ken hun naam niet”), de juffen, … haar nieuwe school is haar nieuwe wereld.

Lina maakt daarentegen een beetje de omgekeerde beweging – de vlotte start is gaandeweg een beetje veranderd in wat gemor hier en daar, over nog niet zoveel vriendjes als in België (euhm…), minder leuk in de klas want de juf legt alles 3 keer uit (‘en dan zijn er kinderen die nóg niet weten wat ze moeten doen mama!’ 😮 ) ,…  nog wat werk aan de winkel daar, maar het gaat de goeie richting uit.   

Vaststelling 2: de aanpassing naar het Zweeds is volledig probleemloos verlopen. Maja spreekt zelfs al met de lokale tongval. Gisteren zei 1 van de kinderen  ‘tijdens frita mocht ik een lycka opendoen op de julkalender en daar stond op dat we pepparkakor gingen bakken’ en besefte ik dat ik mijn best zal moeten doen om hun Nederlands te blijven onderhouden. Gelukkig ben ik een taalnazi 🙂 . Betrap me hier echter gerust op fouten want ik merk zelf dat ik al minder vlot mijn woorden vind in het Nederlands, kan dat al?!    

Vaststelling 3: de Zweden laten hun geld graag rollen. Ik vond dat altijd overdreven, en ik ben er nog altijd geen fan van, maar we merken dat je hier meer spullen nodig hebt dan in België. De koudere (en ok, tot nu toe vooral ook nattere) winter verplicht ons om allerlei sneeuwgerief aan te schaffen – met stip op 1: een coole slee! – ,  en kinderen die op school in alle weersomstandigheden buiten zijn hebben degelijke en verschillende sets buitenkleding nodig.

Ik heb trouwens voor mezelf een gigantisch koopje gedaan: de volledige som van 9€ betaald voor een paar tweedehands-maar-zo-goed-als-nieuw schaatsen. Dit is mijn plan, dit is voorlopig nog de realiteit. Neen, niet waar, ik kan dat eigenlijk nog redelijk goed (ik ken enkele mensen die bij deze uitspraak met hun ogen rollen 😊 )  

Vaststelling 4: alles is dichtbij, en alles is makkelijk. We wonen in een klein stadje van niks, met een centrum waar nu eens echt niks te beleven valt, maar alles is er en alles is dichtbij. Winkels, bibliotheek, enkele restaurants, zwembad, cultureel centrum , sporthallen, schaatsbaan, mountainbikeparcours,…. alles op wandel-en fietsafstand. En oh ja, minstens 8 kappers (?). Slechts 1 cafeetje maar wel 8 kappers. Zweden zijn rare mensen 😊 (maar àls ze dan eens iets gaan drinken zijn ze wél netjes gekapt, dat wel!)

Alles is vlot geregeld, en alles werkt. Parken zijn proper en goed onderhouden, net als de wegen, de fietspaden, …  Op dit moment staat er een minischaatspiste op het plein, en daar staat een hele bak met schaatsen in allerlei maten naast die kinderen gewoon kunnen gebruiken. Niemand houdt dat in het oog, en dat lijkt goed te werken. Zoals het moet, eigenlijk.

Vaststelling 5: alles is ver weg. Familie en vrienden zijn ver weg, en dan bedoel ik de niet-Zweedse kant. Dat voelen we wel, en dat is ook waarom we niet eerder verhuisd zijn. Maar eerlijk? Tot nu toe gaat het ons goed af. De moeilijkste in dit verhaal ben ikzelf, wegens meest behoefte aan en minste gelegenheid tot sociaal contact. Het feit dat ik Zweeds spreek helpt heel erg, en ik ben blij dat ik al twee ploegen heb gevonden waar ik met heel veel plezier kan voetballen en floorballen. De rest komt wel, geen haast.

Dus! We zijn nog steeds blij met onze keuze. In tegenstelling tot wat sommigen van jullie ons zeiden, vinden we dit zelf géén moedige of dappere zet, maar gewoon iets dat we doen omdat we daar zin in hadden en behoefte hadden aan iets nieuws en iets anders. We kunnen het voorlopig alleen maar aanraden 😊

(Geschreven 3 weken na de verhuis)

Een wonder is geschied, en dan nog wel geruisloos.

Ik heb zonder al te veel moeite op 3 weken tijd in Zweden mijn hele slaap-en leefritme een dik uur verlegd. Ik, die in België met geen stokken in en ’s morgens nog veel moeilijker uit bed te jagen was! Zelfs in het weekend word ik nu wakker om 7.30u, zotjes. Misschien nog wat vroeg om van een mirakel te spreken, maar serieus, ik verbaas mezelf. 

Ik vermoed dat de duisternis er voor iets tussen zit,  want het voelt alsof de avond hier deze tijd van het jaar al begint om 16u. En natuurlijk ‘helpt’ het ook dat ik ’s avonds nog geen activiteiten heb – geen sport, geen cafébezoekjes, geen restaurant (geen vrienden ( 🙁 😉 ).

Maar vraag het mij binnen enkele maanden gerust nog eens, als we de kinderen hebben gedrild om zelf op te staan en alleen naar school te fietsen (ik leef op hoop).

(Update vandaag)

Lap. Te vroeg victorie gekraaid. Mijn oude ritme begint zich al weer een beetje te manifesteren. Opstaan gaat al veel minder vlot (en dacht ik nu écht dat ik 7.30u in het weekend ging kunnen volhouden?! Naïef schaap). Ik moet mezelf trouwens dwingen om niet in winterslaapmodus te gaan (oooh heerlijk!!). De voorbije weken waren grijs, nat, en heb ik al gezegd dat het grijs was? Weinig uitnodigend. Bij elk streepje zon sprong ik de deur uit om daglicht te tanken. Gelukkig hadden we ook enkele zonovergoten, koude dagen met sneeuw, en was het zalig wandelen in het bos. Het voordeel van (nog) niet te werken: ik kan midden op de dag naar buiten. Dat is nodig, want rond 15.30u is het donker nu, bizar!  

Voorlopig blijf ik dus relatief actief, ook al doen zetel + dekentje + Netflix heel hard hun best om me te verleiden 😊 .

Trouwens, nog een oude bekende heeft zijn opwachting gemaakt, ttz: ik speel terug voetbal, tof tof! Tussen allemaal blonde reuzen, of toch een heel deel.  Én ik ga ‘testen’ bij een floorballploeg in de buurt, al moet ik dat misschien eerst eens met Daniel overleggen 😉

(Terwijl ik dit zat te typen is het beginnen sneeuwen en ineens, uit het niets, ligt er een mooie laag, leuk voor morgen! 😎 )

Andersson. De achternaam van Daniel en de kinderen. En nog enkele andere Zweden. Wij kochten een huis van ene Daniel Andersson. Zijn vrouw, Elisabet Andersson, heeft dezelfde naam als mijn schoonmoeder. Ja, ik vind dat hilarisch en absurd tegelijk.

Nog iets waar ik heel hard mee moet lachen – als enige in de familie: de vroegere eigenaar van ons huis, Daniel Andersson, laat zijn post doorsturen naar zijn nieuwe adres. Rara wat gebeurt er met alle post voor ‘mijn’ Daniel Andersson nu…. 😊 😊 😊