Categorie: Zweden

….want Zweden vaart een andere koers dan de rest van Europa. Ik krijg heel veel vragen van veel van jullie, en ik wou dat ik ze allemaal kon beantwoorden, maar de waarheid is dat ik vaak geen antwoord heb. Ik kan gissen naar het waarom, en kan vertellen hoe het hier aan toe gaat in ons stukje Zweden, maar weet dat dit een heel groot land is, en dat heel veel zaken, waaronder gezondheidszorg, regionaal geregeld worden. Daardoor is de situatie minder eenduidig en minder overzichtelijk dan bv in België.

Dus, even ter verduidelijking: wij zijn niet in lockdown, niet in een hele en niet in een halve. Alles mag in principe openblijven maar openbare evenementen met meer dan 50 personen zijn niet toegelaten (bij mijn weten is dat het enige echte verbod). Scholen, werkplekken, winkels ed vallen niet onder deze regel, en privéfeestjes ook niet, al wordt van iedereen verwacht dat ze hun gezond verstand gebruiken en begrijpen dat uitgebreide feestjes geven nu geen goed idee is. Ze gaan hier heel erg prat op dat gezond verstand en het goeie burgerschap, maar ik vind dat Zweden zich een beetje misplaatst op de borst klopt. Want ok, zoals ik eerder al aangaf werkt dat burgerschap hier beter dan het pakweg in België zou werken, maar nu ook weer niet zó goed. Ja, er is veel minder volk dan anders in restaurants en cafés, en meer en meer mensen doen aan telewerk, maar voorts is het toch business as usual. Omdat dingen niet verboden zijn, is er veel onduidelijkheid, en als iedereen de vrijheid krijgt om zelf een doordacht oordeel te vellen dan is dat oordeel vaak toch niet zo doordacht, surprise surprise.

Ik erger me aan de vaak vage, voorzichtige communicatie van het instituut dat belast is met de coronacrisis, en al helemaal aan de boodschap dat de gemiddelde mens zich niet al te veel zorgen moeten maken ‘want het zijn bijna uitsluitend 70plussers die sterven aan Covid-19’. Oef! (Frappant om te horen dat de mensen die dit land tot hebben uitgebouwd tot het uiterst welvarende, relatief sociaal gelijke land dat Zweden is, blijkbaar verworden tot een fait divers). Ook blijft datzelfde instituut bij gebrek aan voldoende bewijs van het tegendeel verkondigen dat besmetting via mensen die geen symptomen hebben heel onwaarschijnlijk is, en dus wordt er geen rekening mee gehouden, punt. Risky business, als je het mij vraagt, maar wederom, wie ben ik…. 🙂 Ach, ik heb er mij al lang bij neergelegd. Voorlopig geven ‘de cijfers’ mij trouwens ongelijk, want het gaat hier een stuk trager dan in België. En voor deze ene keer zou ik achteraf heel graag mijn ongelijk moeten toegeven, hoe moeilijk mij dat in normale omstandigheden ook valt 🙂

Maar – we zijn ook letterlijk buitenbeentjes, want de lente die al regelmatig eens kwam piepen is nu onmiskenbaar ingezet! De natuur komt tot leven, en natuur hebben we hier in overvloed! Ook onze tuin krijgt stilaan kleur, en nodigt meer en meer uit om buiten te zitten/spelen/werken/wroeten. Heerlijk. Morgen begin ik aan mijn eerste ’trailrun’cursus, waarbij de hypercomfortloper die ik ben (loopband! plat! gezapig tempo, altijd hetzelfde!) moet omgevormd worden tot een volleerd trailrunner, dwz dat ik nadien overal moet kunnen lopen, op smalle paadjes, huppelend over boomwortels en tussen grote stenen, bergop en bergaf, en liefst nog fluitend en met veel plezier. Misschien moet ik mijn verwachtingen onderweg een beetje bijstellen, heel misschien.

Spijtig genoeg ben ik op nog een ander vlak een buitenbeentje WANT IK GA GEEN LEKKERE CHOCOLADEPAASEIEREN KUNNEN ETEN. Klagen jullie maar steen en been over jullie ophokplicht, maar vraag jullie af wie nu eigenlijk écht het slechtste af is 😉 Pasen wordt hier gevierd en het eitjesthema is alom tegenwoordig, maarrrrrrr…. vooral in snoepvorm, en marsepein (dat is nu toch echt wintersnoep?!). Ooooh ik kan alleen maar dromen van kilo’s milka-eitjes…. dus ja, ik ben toch ook een béétje te beklagen, zullen we dat afspreken? 🙂

De voorbije weken waren voor iedereen een uitdaging… wij klagen absoluut niet, want wij lijken zowat de enigen in Europa die nog mogen gaan en staan waar we willen, binnen de landsgrenzen weliswaar. Er zijn maar een paar weken voorbijgegaan, maar jullie zullen het allemaal met mij eens zijn dat het lijkt alsof er zóveel is gebeurd….

Ik ben hier op die enkele weken tijd van absoluut vertrouwen naar totaal ongeloof en onbegrip gegaan, en dan weer even terug, om nu ergens in het midden te hangen. Een vreemde gewaarwording, want ik ben over het algemeen een redelijk ‘constant’ persoon, niet zo heel makkelijk van mijn stuk te brengen. Maar daar bracht corona dus even verandering in, en wel voornamelijk door wat als een clash aanvoelde tussen de zeer restrictieve aanpak in het grootste deel van Europa, en de afwijkende Zweedse. Vrijheid, ja, blijheid – nee, dat bracht het mij niet. Want terwijl ik intensief het nieuws volgde uit België en andere Europese landen en daar heel verregaande actie zag, werd ik bozer en bozer om wat ik hier ervoer als een totaal gebrek aan daadkracht. Lange tijd kwam hier in de media eigenlijk maar 1 stem aan bod, die weliswaar een hele organisatie vertegenwoordigde, en deze stem bleef keer op keer zeggen dat beperkte maatregels voldoende waren om de corona-epidemie in te dijken. Er werd druk gecommuniceerd over de verregaande economische maatregels, maar naar de gekozen ‘medische’ strategie – groepsimmuniteit? – bleef het gissen, nu nog steeds trouwens. Ik volgde als een halve bezetene alle persconferenties en zag alleen maar gigantische verschillen met België en de buurlanden, en ik merkte dat mijn gevoel heel erg overhelde naar de Belgische kant. En nog een vreemdere gewaarwording, mijn ratio had niet langer de overhand! Daniel heeft hier in huis zijn mannetje moeten staan, want hij kreeg als ‘eerstelijns-Zweed’ al mijn frustraties over zich heen.

Ondertussen ben ik gelukkig weer wat ouder en wijzer, voor zover dat kan in enkele weken (en vermoedelijk ook heel wat grijzer). Ik denk dat de verschillen voor een groot deel te verklaren zijn door cultuur en gewoontes. Zweden hebben een ongelofelijk vertrouwen in hun regering, dat is bijna aandoenlijk. Ze hebben geleerd dat hun land altijd voor hen zorgt, en ze maken zich dus weinig zorgen zolang de berichten die de overheid verspreidt niet alarmerend zijn. Vrijheid wordt hier als heel belangrijk ervaren, en de regering spoort mensen vooral aan om op vrijwillige basis de juiste keuze te maken: vermijd contact met risicogroepen en blijf thuis als je ziek bent. Elk individu zorgt op die manier voor een sterke samenleving. Raar maar waar, die burgerzin werkt hier – en dat is verfrissend. Mensen nemen hun verantwoordelijkheid zonder dat daarvoor gedreigd moet worden met boetes of gevangenisstraffen, en lopen er niet de kantjes af. Wat niet wegneemt dat ik het verontrustend blijf vinden dat de ziekenhuizen hier veel minder en ook later voorbereid lijken te zijn dan bv in België en dat social distancing hier eigenlijk nog weinig wordt toegepast (want het wordt nog niet op grote schaal aangeraden wegens ‘nog niet nodig’). Hopelijk is de natuurlijke social distancing die hier sowieso groter is dan in de meeste andere landen voldoende 😉

De algemene consensus lijkt hier dat het op langere termijn een zwaardere belasting is voor de samenleving als je die samenleving te vroeg volledig op slot doet en zo gigantische economische verliezen creëert. Ik hou er mij buiten en ga geen discussies meer aan, want ik kan als leek onmogelijk inschatten wat de juiste aanpak is. Ik kan alleen maar hopen dat de gekozen aanpak de juiste blijkt voor dit land. Bizar wel om gisteren nog gewoon te gaan lunchen op restaurant, we voelden ons een beetje illegaal zonder dat we iets verkeerds deden. 🤠

Maar! Genoeg corona! We hebben hier de laatste weken niet stilgezeten, we laten jullie van in jullie kot meegenieten van enkele uitstapjes. Heel veel moed en sterkte de komende weken, wij denken aan jullie!!