Over thermossen en vuurtjes stoken

Hier zit ik dan, met mijn verzameling thermossen, eentje voor elk, voor de kinderen zelfs een hip exemplaar op kindermaat. Ideaal om op koude dagen mee te nemen als we op stap gaan, en als we dan met kaken rood van de kou een vuurtje stoken, kunnen we zowel onze buiten- als onze binnenkant verwarmen.  Idyllisch! Alleen – die koude dagen laten op zich wachten. Mijn kaken waren vaak rood, maar telkens omdat ik mij veel te warm had ingeduffeld. De herfst was overwegend zonnig en heel mild, en ongelofelijk kleurrijk. De enige keer dat ik dan toch eens soep had gemaakt om buiten tijdens een uitstap op te eten, zaten we in onze T-shirts in de zon te doen alsof het heel lekker was, maar eigenlijk wilden we allemaal liever een koude cola. 

Sinds enkele weken zijn alle bladeren gevallen, laat de zon het vaker afweten, en valt er buiten ineens niet meer zoveel moois te rapen. Dus wil ik kou, en zon, en ijs, en sneeuw, en liefst zoveel mogelijk en liefst NU! Ik zal dan met plezier elke keer die 4 thermossen uitwassen, echt waar.  En misschien tóch koffie leren drinken (als het 3 opeenvolgende dagen -15gr is, beloofd).

November  – dat wil ook zeggen dat wij hier ondertussen een dik jaar wonen. Een jaar zonder 1 dag spijt, meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken eigenlijk 😊

Na een jaar kan ik ook beter inschatten hoe de school hier werkt. Scandinavische scholen, daar wordt duchtig over gesproken en geschreven in de buitenlandse pers, en dan worden ze vooral afgedaan als hét model waarnaar andere landen zouden moeten streven, maar klopt dat wel? Ik kan uiteraard enkel en alleen berichten over dat ene schooltje in dit minuscule deeltje van Scandinavië.

Zweden is heel kindvriendelijk en kinderen worden hier heel serieus genomen, en dat zie je nergens beter dan op school. Hoewel sommige Zweden het ontoereikend vinden, hebben scholen hier veel meer plaats, personeel, materiaal en ondersteuning ter beschikking. Nee, ik kan dat niet staven met concrete cijfers en rapporten (als iemand zin heeft om het eens uit te pluizen, laat het weten 😊) maar het is opvallend.  Ruime lokalen, aparte knutsel- en speelruimtes, een verpleegster die 1 dag per week op school is net als een schoolpsycholoog/maatschappelijk werker,… De klasgroepen zijn best groot – 24 (Lina) en 19 (Maja), groter dan wij in België gewend waren –  maar de groep wordt vaak opgesplitst, en dan werken ze in kleinere groepen met eigen leerkrachten. Maja heeft bv 3 juffen, waarvan eentje speciaal aangeworven is als ondersteuning voor een klasgenootje met diabetes.

Ongelofelijk ook wat die kinderen allemaal kunnen en mogen doen op school. Er staat nergens een afsluiting – iedereen kan gewoon binnen en buiten lopen, en in het bos achter de school zijn enkele bomen gemarkeerd met een witte streep als ‘grens’ van de speelplaats (er zijn geen kleuters op school, belangrijke nuance).

Lina heeft elke week träslöjd (houtbewerking) waarvoor ze naar een middelbare school gaat, naar een speciaal daartoe uitgerust lokaal. Volgend semester wordt dat naaien. Elke week muziekles ook, en Engels. Ze heeft techniek, waarbij ze de laatste weken intensief bezig zijn met een stopmotion-filmproject, en kunst/knutselles. Bij Maja min of meer hetzelfde pakket maar dan aangepast aan haar leeftijd.

Ze gaan regelmatig naar buiten tijdens de les of doen uitstapjes in de buurt. Al die dingen én de gewone lessen doen ze op minder uren dan in België.  Is dat beter? Geen idee, het is gewoon anders. Iets meer gericht op praktijk, lijkt mij. Ik denk dat kinderen na de lagere school hier misschien minder weten en kennen in vergelijking met België. Ik ben er echter helemaal zeker van dat ze minstens evenveel zullen kunnen. En voor onze kinderen vind ik dat een hele goeie mix. Al heb ik net ontdekt dat dictee hier niet bestaat 😱 en ben ik nu eventjes helemaal ontredderd!  😲 😉