De voorbije weken waren voor iedereen een uitdaging… wij klagen absoluut niet, want wij lijken zowat de enigen in Europa die nog mogen gaan en staan waar we willen, binnen de landsgrenzen weliswaar. Er zijn maar een paar weken voorbijgegaan, maar jullie zullen het allemaal met mij eens zijn dat het lijkt alsof er zóveel is gebeurd….
Ik ben hier op die enkele weken tijd van absoluut vertrouwen naar totaal ongeloof en onbegrip gegaan, en dan weer even terug, om nu ergens in het midden te hangen. Een vreemde gewaarwording, want ik ben over het algemeen een redelijk ‘constant’ persoon, niet zo heel makkelijk van mijn stuk te brengen. Maar daar bracht corona dus even verandering in, en wel voornamelijk door wat als een clash aanvoelde tussen de zeer restrictieve aanpak in het grootste deel van Europa, en de afwijkende Zweedse. Vrijheid, ja, blijheid – nee, dat bracht het mij niet. Want terwijl ik intensief het nieuws volgde uit België en andere Europese landen en daar heel verregaande actie zag, werd ik bozer en bozer om wat ik hier ervoer als een totaal gebrek aan daadkracht. Lange tijd kwam hier in de media eigenlijk maar 1 stem aan bod, die weliswaar een hele organisatie vertegenwoordigde, en deze stem bleef keer op keer zeggen dat beperkte maatregels voldoende waren om de corona-epidemie in te dijken. Er werd druk gecommuniceerd over de verregaande economische maatregels, maar naar de gekozen ‘medische’ strategie – groepsimmuniteit? – bleef het gissen, nu nog steeds trouwens. Ik volgde als een halve bezetene alle persconferenties en zag alleen maar gigantische verschillen met België en de buurlanden, en ik merkte dat mijn gevoel heel erg overhelde naar de Belgische kant. En nog een vreemdere gewaarwording, mijn ratio had niet langer de overhand! Daniel heeft hier in huis zijn mannetje moeten staan, want hij kreeg als ‘eerstelijns-Zweed’ al mijn frustraties over zich heen.
Ondertussen ben ik gelukkig weer wat ouder en wijzer, voor zover dat kan in enkele weken (en vermoedelijk ook heel wat grijzer). Ik denk dat de verschillen voor een groot deel te verklaren zijn door cultuur en gewoontes. Zweden hebben een ongelofelijk vertrouwen in hun regering, dat is bijna aandoenlijk. Ze hebben geleerd dat hun land altijd voor hen zorgt, en ze maken zich dus weinig zorgen zolang de berichten die de overheid verspreidt niet alarmerend zijn. Vrijheid wordt hier als heel belangrijk ervaren, en de regering spoort mensen vooral aan om op vrijwillige basis de juiste keuze te maken: vermijd contact met risicogroepen en blijf thuis als je ziek bent. Elk individu zorgt op die manier voor een sterke samenleving. Raar maar waar, die burgerzin werkt hier – en dat is verfrissend. Mensen nemen hun verantwoordelijkheid zonder dat daarvoor gedreigd moet worden met boetes of gevangenisstraffen, en lopen er niet de kantjes af. Wat niet wegneemt dat ik het verontrustend blijf vinden dat de ziekenhuizen hier veel minder en ook later voorbereid lijken te zijn dan bv in België en dat social distancing hier eigenlijk nog weinig wordt toegepast (want het wordt nog niet op grote schaal aangeraden wegens ‘nog niet nodig’). Hopelijk is de natuurlijke social distancing die hier sowieso groter is dan in de meeste andere landen voldoende 😉
De algemene consensus lijkt hier dat het op langere termijn een zwaardere belasting is voor de samenleving als je die samenleving te vroeg volledig op slot doet en zo gigantische economische verliezen creëert. Ik hou er mij buiten en ga geen discussies meer aan, want ik kan als leek onmogelijk inschatten wat de juiste aanpak is. Ik kan alleen maar hopen dat de gekozen aanpak de juiste blijkt voor dit land. Bizar wel om gisteren nog gewoon te gaan lunchen op restaurant, we voelden ons een beetje illegaal zonder dat we iets verkeerds deden. 🤠
Maar! Genoeg corona! We hebben hier de laatste weken niet stilgezeten, we laten jullie van in jullie kot meegenieten van enkele uitstapjes. Heel veel moed en sterkte de komende weken, wij denken aan jullie!!
Wandeling langs meer Mäseln. Bizar fenomeen: de rand van het meer was bevroren in scherven, en dat ijs leek te ‘zingen’
