juni 2020 – SMÅLLTOWN SWEDEN

Dagen om in te kaderen, zo hebben we er hier veel de laatste weken. De schoolvakantie is begonnen en dat wil zeggen dat de boog wat minder gespannen staat – diezelfde boog die in mijn geval eigenlijk meestal al wel wat ‘losser’ hangt dan bij de meeste mensen. Maar zelfs dan is wat minder duidelijke structuur in de dagen – want geen wekker om rekening mee te houden! – welkom.

Vorige vrijdag was het midsommar, de langste dag van het jaar en eentje die hier traditioneel heel uitgebreid wordt gevierd, bijna meer nog dan kerstmis. Het is geen officiële feestdag maar toch moet niemand gaan werken en moet niemand er verlof voor nemen. Het is gewoon een gratis dag vakantie. Een week op voorhand begint iedereen obsessief naar het weer te kijken want bij midzomer bidt iedereen voor mooi weer, maar vaak draait het uit op 15 graden en regen, een beetje zoals de traditionele drache nationale op 21 juli in België. Dat er dit jaar geen openbare festiviteiten waren gepland vonden wij geen drama: onbekend is onbemind. En wát een weekend werd het – de warmste midzomer in 50j, geen druppel regen, heerlijk zwoele dagen met lange, warme en absurd lichte avonden. Het blijft een vreemde gewaarwording om rond middernacht nog even een wandelingetje te doen terwijl het nog licht is.

midsommar — Midsommarlunch, dat is ingelegde haring, jonge patatjes en ijskoude snaps – perfect bij warm weer.

Geen midsommar zonder hopen aardbeien, die in aanloop naar midsommar ineens spectaculair veel duurder worden. De eerste aardbeien van het seizoen hier zijn trouwens steeds Belgische, ik wist niet dat wij daarom bekend stonden…

Askersund/Harge *bij het Vätternmeer. Dat meer is zo groot dat het lijkt alsof je aan zee bent. Ijskoud water wel, dat viel tegen!*

Weekendje weg met onze (illegale want nog niet gekeurde) bus. Top dat we binnen een straal van 1 uur rijden helemaal ‘op vakantie’ kunnen zijn.

Feest voor de 65ste verjaardag van Björn! Eerst lekker lunchen bij Löfstad slott….

feest — …en dan de festiviteiten verderzetten bij ons thuis, op ons terras dat tegenwoordig meer dienst doet als permanent droogrek.

Het voelt al volop als vakantie, en dan moet de echte vakantie nog beginnen 🙂 . Lina en Maja kunnen trouwens gewoon naar de opvang op school, waar ze in kleine groepjes allerlei leuke dingen doen. De regel is dat bij goed weer zwemkleren meegaan, want er ligt een mooie zwemplek op wandelafstand van de school en daar gaan ze regelmatig naartoe, of anders wordt de watersproeier bovengehaald. Volgende week gaan ze naar een kampje dat de gemeente organiseert, en dan mogen ze gaan bowlen, zwemmen, naar de film, spelen, knutselen…. elke middag krijgen ze lunch geserveerd in het restaurant aan het zwembad, en dat kamp is helemaal gratis. Ik blijf dat ongelofelijk vinden, hoe goed opvang hier geregeld is en hoeveel personeel daarvoor wordt ingezet. Belasting betalen is een heel pak minder pijnlijk als ik zie wat we er allemaal voor terugkrijgen…

Op dagen dat het zwembad tegensteekt kunnen we in het meer gaan zwemmen (hier als zakkertje tussen hoofdgerecht en dessert bij een yummie BBQ bij een klasgenootje van Lina) …

En als een dag eindigt zoals op deze foto hierboven, dan weet je dat het er eentje was met een gouden randje.

…die loopt toch nog verloren. Die oriëntatie, dat blijft een probleem voor mij. en het wordt er niet beter op. Mooi bruggetje naar de volgende paragraaf!

…want ook: wie zoekt, die doet misschien aan oriëntering, Ik kende het helemaal niet (bij mijn weten bestaat dit in België niet?) maar het is een druk beoefende sportdiscipline hier. Simpel uitgelegd is het een combinatie van joggen (of sprinten bij de iets meer gevorderden) en kaartzoeken. Op een topografische kaart worden punten aangeduid waar zich verschillende controlepunten bevinden, en die moet je in een bepaalde volgorde zoeken. Bij wedstrijden doe je dit zo snel mogelijk. Meestal worden dergelijke ‘banen’ (het parcours) uitgezet in een bos, maar in principe kan het overal. Je kiest zelf of je paadjes volgt en omweg maakt, of gewoon recht op de bestemming afgaat, dwars door de begroeiing. Tegenwoordig is er slimme technologie die het makkelijk maakt om alles snel en efficiënt te controleren: elke loper heeft een staafje met een scanner in dus kan je elk controlepunt gewoon ‘scannen’.

Het driehoekje is het startpunt en de dubbele cirkel het eindpunt. De controlepunten staan aangeduid in de cirkels.

De typisch oranjewitte controlepunten waar iedereen naar zoekt. Deze zit heel zichtbaar ‘verstopt’ langs een makkelijk parcours, vaak zitten ze ergens achter een boom of een grote steen, weg van de paadjes.

Vorig jaar in de zomer vond hier in Östergötland, de regio waar wij wonen, O-ringen plaats: de grootste meerdaagse oriënteringswedstrijd ter wereld die elk jaar ergens in Zweden georganiseerd wordt (ok, niet elk jaar want deze zomer is er voor het eerst in 55 jaar geen editie). Wij waren toevallig op vakantie toen de laatste etappes van de editie 2020 werden afgewerkt in Finspång en Norrköping. 20 000 deelnemers uit hele de wereld maar toch voornamelijk uit de Scandinavische landen liepen dwars door de bossen in heel bizarre patronen van controlepunt naar controlepunt. En dat gaat snel… Tove Alexandersson, de beste vrouwelijke atlete, is trouwens een beetje een ster hier en een heel erg goeie loopster, en bovendien ook nog eens wereldkampioene in langlauforiëntering. Want juist, dat bestaat ook, benieuwd hoeveel atleten je daarin moet kunnen verslaan on wereldkampioen te worden 😉

Lina en Maja zijn nu al een tijdje lid van de plaatselijke club en trainen elke week mee. Maja is eigenlijk nog wat jong om te kunnen kaartlezen (of ze heeft misschien mijn genen geërfd, sukkeltje), maar Lina was er heel snel mee weg en vindt het echt leuk. Ook positief: de kinderen lopen best wat af maar zijn er zich niet zozeer van bewust, omdat ze vooral bezig zijn met zoeken. Ze kiezen zelf of ze alleen lopen of met vriendjes, en of ze een ‘schaduw’ (een trainer die wat kan helpen) meenemen of niet.

Ik vind het impressionant om te zien wat voor werk er kruipt in de voorbereiding van die wekelijkse trainingen: iemand moet kaarten maken, verschillende banen in variërende moeilijkheidsgraad en lengte uitdenken, controlepunten gaan ophangen en deze nadien ook weer opruimen. En ik zou – echt waar – best willen helpen, maar jullie begrijpen dat dat gezien mijn totale onbekwaamheid helemaal fout zou lopen. Stel je 40 enthousiaste lopers voor die allemaal gefrustreerd blijven cirkeltjes lopen omdat ze een verkeerd geplaatst controlepunt niet vinden….nee, ik zal wel worstjes bakken op het einde van het seizoen of zo 🙂

Hieronder enkele foto’s van verschillende trainingen. Ik overweeg om stiekem eens zelf de makkelijke banen te gaan doen een dag na de training, misschien kan ik mijn oriëntatie-genen wel herprogrammeren??

Maand: juni 2020

Denna dagen, ett liv

Wie zoekt….